Rozsypane po dywanie
okruszki błyszczą się. Chodzę bosymi stopami.
Do podeszwy przyklejają się moje okruszki.

Weź nas z sobą - mówią. A może szepczą? Bo ja ich nie słyszę.
Okruszki na dywanie. Lśnią.
Czy to złoto? - zapytuję sam siebie. A może to piasek znad morza?

Gdy chodzę wokół nich one podskakują. Cieszą się, że je zauważyłem.
Podskakują i krzyczą: tu jesteśmy!

Ja wiem, drogie okruszki, że jesteście. Dlatego was omijam.
Nie chcę was zabierać do mojego łóżka.
Jestem księżniczką na ziarnku grochu. Nie zasnę z wami.

Czekajcie spokojnie na dywanie. Przyjdzie poranek.
Wstanę i przeniosę was do kuchni. Zrobicie mi jajecznicę.

W nocy okruszki śpią, lecz czuwają zarazem.
Jednym okiem wypatrują bosonogich włamywaczy.