Natasza nerwowo ściskała w rękach torebkę z cekinów. Była rozdygotana. Postawne, lecz niepozbawione wdzięku, siedemdziesiąt parę  kilogramów w  przyciasnej markowej sukni kołysało się na cieniutkich szpilkach. Jej nerwy nie wytrzymywały napięcia. Wycieńczało ją  ciągłe  sprawdzanie jego komórki, przeszukiwanie kieszeni,  siedzeń samochodu, śledzenie Facebooka.  Dwanaście  lat udręki. Ciągle były przy nim kobiety. A  ten ostatni wyjazd. Do Paryża. Bez niej. Za to z tamtą. Była pewna, że ją oszukuje, dlatego  musiała  przyjść na wystawę, zobaczyć chwile chwały i  może wreszcie  osobistej klęski  swego drugiego męża  artysty. Nie mieli wspólnych dzieci i z tego powodu  również musiała być  czujna.

W ogóle nie miała dzieci. Pierwszy mąż, asteniczny blondynek, łysiejący w wieku 23 lat, był wpatrzony w nią jak w obraz. Nic dziwnego. Nie była jak tutejsze harde kobiety, które marzą o księciu, a zwykłego mężczyzny przyciągnąć  nie potrafią. Pewnie nikt im w domu  nie mówił, że muchy łapie się na miód nie na ocet. Ona traktowała  cherlaczka jak supermana i wręcz uprzedzała jego fantazje. No oczywiście do czasu. To małżeństwo było dla niej przepustką do prawdziwego, lepszego świata. Przyjechała do Polski na studia i co, miała po skończeniu wracać, żeby pod Woroneżem  nadzorować linię produkcyjną pulpy pomidorowej?  Zawsze chciała się wybić. Właściwie, gdyby nie Mamuśka  Kamila, twarda zawodniczka, to  może nawet byliby dłużej razem?
 
Przeszło, minęło. 
Drugi mąż  miał jej otworzyć drzwi do wielkiego świata. Napracowała  się, żeby go rozwieść i usidlić. Zapewniał  jej komfortowe utrzymanie  i kontakty z kulturalną elitą. Ostatnio to drugie coraz rzadziej. Dzisiaj też radził, żeby  lepiej spotkała się z  przyjaciółkami. Jakimi przyjaciółkami?
 
Głośne oklaski przerwały Nataszy rozmyślania. Stojące przed nią  kobiety  bez skrępowania wyrażały swoje opinie:
–  Patrz, jaki prosty. Swoje lata ma, a jeszcze piękny z niego mężczyzna – zagaiła jedna.
–  Piękne ma pewnie też konto w banku. Ha, ha – zaśmiała się druga, mrużąc porozumiewawczo  oko.
Natasza nie wytrzymywała. Jedna z nich wyraźnie  pachniała jej perfumami. „Czyżby ona też…?”
– Lepiej zajęłyby się panie swoimi mężami, zamiast polować na cudzych! -  wtrąciła się do  wymiany zdań.
 
Po wręczeniu nagród  uczestnicy w różnych konstelacjach zaczęli ustawiać się do zdjęć z laureatami i samorządowymi politykami. Nataszy nikt nie poprosił. Nerwowo  zagryzała wargi: „Nie taka była umowa”. Wzbierała w niej furia.
 Reporter  z dużym entuzjazmem  i zaangażowaniem wykonywał swą pracę  dyrygując ustawieniem aktualnie fotografowanej  grupy.  Jedna ze strategicznych sponsorek po  kilku  oficjalnych ujęciach  zdjęła żakiet zostając w  mocno wydekoltowanej, efektownej czerwonej sukience. Z gracją ujęła pod ramię  bohatera wieczoru  i uśmiechnęła się do obiektywu.
– Ty ździro! – wrzasnęła Natasza szarpiąc sponsorkę za cienkie ramiączko sukienki  i niemal obnażając jej zgrabny biust.
– Już się rozbierasz! Nie poczekasz do jutra?  Jedziecie przecież razem do stolicy po kolejne laury!
Wątły, niemal czterdzieści lat starszy od swej połowicy artysta postąpił krok do przodu. Bez pośpiechu zdjął z pobliskiego postumentu swoją niewielką, poręczną formę rzeźbiarską i zdecydowanym ruchem wymierzył   jej cios w szczękę.
 Zdjęcia wyszły doskonale.
 Dentysta po szczegółowych oględzinach  wyraził opinię: „Złamany ząb da się uzupełnić, ale to czubek góry lodowej. Nie umiem powiedzieć, ile zębów zostało  naruszonych. To się  okaże,  może nawet po  pół roku”.