NIEDOSKONAŁOŚĆ

I wtedy Bóg rzekł:

– Stworzę istotę, której celem istnienia będzie poznawanie. Ja wiem wszystko. Nie znam tylko jednego - jak to jest nie wiedzieć, błądzić, szukać, upadać, potykać się i gubić sens. Stworzę człowieka. Kogoś kto choć nigdy tego nie osiągnie, starać się będzie poznać istotę wszechrzeczy. Dam mu do tego narzędzie tak niedoskonałe, zawodne i kapryśne, jakie tylko sobie można wyobrazić. Będzie nim umysł. Gdzieś na jego dnie ukryję jednak przekonanie o możliwości zdobycia wszechwiedzy. Bez niej bowiem człowiek usiadłby na kamieniu, wzniósł do góry głowę i powtarzał przez cały czas:

„Panie ja nie wiem nic i nigdy nie będę nic wiedział, Ty zaś wiesz wszystko. Tylko ty i nikt poza tobą. Prowadź mnie cały czas za rękę.”

- Gdybym takim go uczynił, to niechybnie zaraz popadłby w marazm i stałby się jak rośliny i zwierzęta, co za grosz nie mają refleksji, tylko rodzą się, żyją, a potem umierają. Przekazanie mu pragnienia zdobycia wszechwiedzy będzie miało jednak zgubne skutki. Nie da się bowiem poznać nieskończoności za pomocą skończonych urządzeń, nieważne jak wspaniałe by one nie były. Rodzić to będzie frustrację, złość, smutek, żal, zazdrość, zwątpienie, pychę, zapatrzenie w siebie, ale też i ciągłe dążenie do doskonałości. - Bóg podrapał się po brodzie, po czym delikatnie westchnął. - Doskonałość potrzebuje niedoskonałości. Tylko wraz z nią może stworzyć całość. Bez niej jest ułomna, bo brak jakiegokolwiek punktu odniesienia. Tylko odkrycie własnej niedoskonałości, może otworzyć drogę do prawdziwej doskonałości. Moją niedoskonałością niech stanie się człowiek. Jego niedoskonałością zostanie zaś umysł.