Bardzo fajny wiersz, usuń te rymy na końcu a będzie wszystko ok. Namalowałeś słowem ciekawy obraz

Pozdrawiam

bardzo ciekawie napisany wiersz, ładnie, podoba się. Pozdrawiam ( :

Bosski,

jak zwykle u Ciebie mam przyjemność z czytania

Mała korekta interpunkcji?



jeśli oczywiście tu ma być, bo może:



ale chyba pierwsza wersja



- tu - banalna kropa

Serdeczności, pozdrowienia,

z.

Witaj Bosski

bardzo trafia do mnie Twoja metaforyka,
dobrze, że nie jestem poetką, bo skręciłoby mnie z zazdrości,
a tak tylko czysta przyjemność z odbioru Twojej poezji.
Tak więc, to, co najlepsze wyłuszczam:






No i zacytowałam prawie cały wiersz i tak czując, że to nie wszystko.
Pozdrawiam

Popełniłem jakiś błąd bo poprawiałem a wyszło jak wyszło, zrobiłem to teraz.

Wiktorio serdeczne dzięki jak zawsze autora cieszy kiedy czytelnik znajduje coś dla siebie kiedy łączy się z autorem, dziękuję i pozdrawiam.

Zolu wiesz, że zawsze wyglądam Twoich komentarzy i zawsze cieszą, poprawiłem i zmieniłem porę roku, wiersz napisałem jakiś czas temu i teraz dopracowałem, dziękuję Ci pięknie za sugestie, pozdrawiam przeserdecznie.

Antek miło, zw wpadasz a tym bardziej kiedy taki odbiór, pozdrawiam

Blaszko no miło mi nawet bardzo dzięki piękne i jak zawsze zapraszam pozdrawiając serdecznie

Ajw ha..tęsknota powoduje zawsze niedosyt zatem cieszy mnie, ze tęskniłaś za moim gryzmoleniem pozdrawiam Cię pięknie

Al Ty wiesz, ze zawsze miło mi kiedy Ty zajrzysz dziękuję Ci serdecznie, a jak to robię?...żyję i piszę pozdrawiam pięknie

Ładnie płynie metaforyka i przechodzi z obrazu w obraz.
Jest czucie i liryczny przekaz.
Lubię takie połączenia, jak np. mrużę zasłony czy zapamięć. Zatem - z chęcią przycupnęłam.

Pozdrawiam słonecznie spośród rozkapanej aury.

Nie może i mnie pod tym wierszem zabraknąć.
Wiersz jest poruszający. Kiedy go czytam, dzieje się tak, jak za każdym razem, gdy patrzę na tworzone przez ciebie obrazy, jesteś malarzem słowa, indywidualistą, kreatorem przestrzeni, miejsc zwanych miłością. Wszystko tu jest nagłe, zastane (w sferze emocjonalnej), osadzone na jedynej koniecznej i odpowiedniej płaszczyźnie - czujesz to, co masz odczuwać jako odbiorca i ani grama więcej. Jakbym znalazła się wewnątrz czyjejś bajki, której Autor wskazuje jednocześnie drogę interpretacji. Powalasz metaforyką prowadzisz przewidywalnym szlakiem, a mimo tego pociąga.
W Twoim wierszu kobieta - jest z jednej strony uosobieniem, kondensacją, punktem zbiegu, miejscem "przeniesienia" tego, co tkwiąc głęboko pod skórą pali brakiem spełnienia, potrzebą wyjścia, uzewnętrznienia w innej postaci - dlatego tak dotkliwie i tak wyraźnie Brak, deficyt jest zawsze dosadny i przerażająco realny. Brak zabarwia wszelkie tęsknoty kolorem najbardziej skondensowanym, ostrym i "natychmiastowym" jak czerń. I jak noc - budzi lęk, bo jest stanem niepożądanym, wymusza trwanie w niedookreśleniu, w stanie, który potrzebuje przejścia i przenicowania. Paradoksalnie - żeby trwać nadal, bo jego istoty i tak zmienić nie sposób.
Wydaje się, że to takie proste - znaleźć remedium na pustkę. Zagłuszyć ciszę, zapełnić myśli tym, co nada sens, nawet trwaniu w pozornym zawieszeniu. Udręką byłoby uwięzienie w takim niewypełnionym pejzażu.
Ponownie pokazałeś kunszt, jestem pod pełnym wrażeniem. Pozdrawiam Cię serdecznie.



Takie to skojarzenie, takie moj