Depresja, niemoc. Szare drzewa za oknem. Świat w tej zniekształconej soczewce nie przypomina niczego. Zapaść się pod ziemię, zniknąć, nie robić zgoła nic.

Pieprzony pies szczeka zawzięcie, bo sąsiadka wyszła na spacer z bachorem. Nawet zrobienie nowego akapitu kosztuje mnie dużo. Kiedy wreszcie ona  przestanie łazić w tę i z powrotem…

Nie stać mnie na bycie idealną kobietą z zadbanymi paznokciami. Mówiąc szczerze, to nie mam nawet siły się umyć. Rozmowy z koleżankami są luźne i do niczego nie prowadzą. Codziennie wypowiadam setki niepotrzebnych słów. Podążam tym samym utartym rytuałem. Kurwa, jak  można gadać wiecznie o tym samym!

Ludzie chołubią pracę. Praca stała się nowym bożkiem. Ale ona daje ukojenie tylko na chwilę. Nie pozwala wniknąć w głąb siebie. Przychodzę do pracy i staję się kimś innym.  Przylepiam uśmiech do twarzy.

Drzewa stoją zawzięcie  wbite w ziemię. Słońce parzy mi bok głowy. Jest takie natrętne, że chuj bierze. Nie umiem już być produktywna, nic nie umiem. Czy życie opiera się na byciu produktywnym? Jeśli tak, to ja się z niego wypisuję. Ze wstydem przypominam sobie własne pieprzenie o tym, że teraz tylu ludzi nic nie wytwarza, a bierze pieniądze.

Nie mam siły nawet czytać, co już jest naprawdę niepokojącym sygnałem.

Z kuchni głosy:

„Ja zawsze sprzątam po sobie, nie to co ty!”

Msza za zdrowie dziadka już zamówiona, wszystko już zaklepane. Potem zjemy tort na 90-te urodziny. Czy nikt nie widzi grozy tego wszystkiego?

Czuję jakby życie było czymś absurdalnym. Słowa innych omiatają mnie tylko i nie wypełniają od wewnątrz. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że każdy jest osobnym istnieniem i nie może dać nic drugiemu człowiekowi. My, desperaci, poznaliśmy tę prawdę (czy to prawda?).