Przeczytałam Twój tekst z niezmierną uwagą. Kilka razy, z dwóch powodów: pierwszy, to zmuszający do niej styl narracji, drugi – sam temat. Znalazłam tu sporo fajnych słów, a w tym

zakochałam się na zabój.
Przyznam, że mam problemy z tekstami zakrytymi gęstym woalem słów, bo bywa, że odnoszę wrażenie ich nadmiaru, który – moim zdaniem – może czasem szkodzić tekstowi. Pozwolę sobie powiedzieć, jakie miałam problemy z Twoim tekstem z punktu widzenia czytacza. Nie było tego dużo, ale pewne rzeczy mnie zatrzymały.

Łapię pierwszy akapit:


Brzmi ładnie, obrazowo. Ale gubię się w słowach. Niby wiem o co chodzi: jest poranek, ludzie spieszą do codziennych zajęć. Wracam do słów, czytam po raz wtóry, a potem kombinuję: Płyną ludzkie ławice – Super! Koryta rzek światła – ulice zalane porannym słońcem. Czytam jeszcze raz całość i wychodzi mi, że korytami rzek płynie światło, pełne ludzkich ławic. Nie rozumiem. Jest tu jakieś przeniesienie punktu ciężkości obrazu z „ludzkich ławic” które siłą rzeczy są najobszerniejszym fragmentem obrazu, na „ światło”, jego dopełnienie. Tym samym ruchu wiodący został nadany światłu, a nie ludziom. Jeżeli taki był zamysł, w porządku, tylko karkołomnie mi czyta, o obraz nie jest jasny. Nadal nie umiem sobie wyobrazić światła pełnego ludzkich ławic.
Jedziemy do pracy. Mamy „szklane trzewia potworów”, które „paraliżują”. Dlaczego aż paraliżują, czyli nie pozwalają ruszyć się z miejsca, wykonać żadnego ruchu? Rozumiem, perspektywa porannego dojazdu do pracy może budzić niechęć, obrzydzenie, niesmak, irytację i to można opisać na tysiąc sposobów. Ale paraliż? Dalej czasownik „ uciekasz”, potem„dyszysz zziajany” + bezsilność. Silne emocje. I na koniec: „Ale wytrwasz”.
Czytając, widzę taka scenę: bohater wpada na peron stacji metra, na który właśnie wjeżdża skład. Zastyga w bezruchu jak małpka na widok węża, potem w panice, odpychając na boki pasażerów, wbiega na schody, które przeskakuje po kilka stopni, dopada hali wejściowej, dyszy i płacze z bezsilnego strachu, ale opanowuje się i robi co musi. Całość, z poziomu tekstu wygląda jakby doznał silnej, neurotycznej reakcji na widok niewinnego środka lokomocji. Nie o to przecież chodziło, ale przynajmniej u mnie silna korelacja mocnych słów ”paraliż” i „uciekasz” wywołuje taki obraz.
Dalej mamy ten sam fragment poranka, wszak jeszcze porannej kawy nie było, ale opisany jako mozolna wspinaczka. Tu się ładnie wpisują koryta rzek widziane ze szczytu, jakby panorama z okna klatki schodowej, którą bohater pokonuje, by w końcu, zanim na czas pracy zniknie dla świata i siebie, wypić w spokoju kawę. Tylko zastanawiam się, czy trzeba aż tak spiętrzonych środków wyrazu, by powiedzieć, że wszystko w człowieku w drodze do pracy wrzeszczy „nie!” i – z przeproszeniem – rzygać się chce,że trzeba pójść do roboty, a sama praca, to chamski, ogłupiający sport?
I jeszcze tylko dwie uwagi:



Myślę sobie: skąd nagle ziarenka piasku? Skojarzenie: A, pewnie z klepsydry. Tylko gdzie ta klepsydra? Aha, na końcu akapitu, ale zanim ją znalazłam, był jeszcze problem z trybami klawiszy w klawiaturze. Klawisze klawiatury maja tryby? Takie zębate, metalowe koła, które się zazębiają, wprowadzając mechanizm w ruch? Biegnie skojarzenie: tryb– zegarek – czas, a tu bach! Żadne tryby, tylko klepsydra! Czas jak ziarnka piasku może przesypywać się między palcami śmigającymi po klawiaturze, gdyby tylko ”czas śpiący w szyjce klepsydry życia” znalazł się po słowie „ powoli”. I nie spał. Jeżeli śpi, nie przesypuje się, ani nie przepływa. Śpi, drań.



Co znaczy "ogarnia cię mrok świateł"? Od kiedy światła mogą ogarniać mrokiem, a nie blaskiem? Można jednak zachować tę przewrotność atrybutu światła, o ile zamienimy kolejność zdania: najpierw „ zamykasz oczy”, a wtedy światła naturalnie gasną, ich mrok da się może jakoś obronić.
Podoba mi się temat – ogłupiająca codzienność, powodująca, że człowiek sam dla siebie funkcjonuje jedynie między przerwami w pracy i drodze „do” lub z „niej”. Spostrzeżenie samo w sobie temat nie jest nowatorskie, ale starasz się nadać mu własny, opisowy charakter. I to jest fajnie.
Wydaje mi się też, że w tekstach o charakterze opisowo – refleksyjnym, dość niebezpiecznym jest zwracanie się do czytelnika w formie "wiem–co–czujesz i –jak – to – widzisz", licząc, że ta forma utożsami czytelnika z tekstem. Istnieje bowiem ryzyko, że czytelnik powie: „No, coś tam w tym jest, ale ja do roboty bryką jeżdżę, wiec połowa tego tekstu to nie do mnie. No i nie bujam się w hamaku”.
Jeżeli już narracja w tej formie, to warto tak zadbać o tekst, żeby każdy czytelnik mógł go podpiąć pod siebie. Na razie jest to codzienność konkretnej osoby. Chyba, że założeniem jest, że ta osoba mówi sama do siebie. Tylko po co? Żeby czytelnik mógł sobie poczytać jak narzeka?
Pozdrawiam

Ciężko mi się brnęło przez tekst.
Może dlatego, że opisana codzienność jest tak beznadziejnie codzienna, obciążona wszystkim możliwym, od rzeczy ważniejszych po detale, które potrafią się uczepić niczym kula u nogi i obrzydzić wszystko.
Codzienność bardzo przerysowana niecodziennymi określeniami.
Zastanawiam się, czy nie jest to specyficzny zabieg z Twojej strony, aby pokazać ja ciężko jest...
I dziwne, cały czas miałam wrażenie kręcenia się w dniu świstaka.
I proszę, ostatnie zdanie utwierdziło mnie w tym przekonaniu.
Acha, sporo z tego, co napisała Figiel, wzięłabym sobie do serca.

Pozdrawiam

Witaj Aleo

zastanawia mnie dlaczego +18,
nie ma tu nic niemoralnego,
być może uznałaś, że stopień trudności tekstu jest za wysoki dla młodzieży, nie wiem...

co do treści, to mogę być Ci wdzięczna, że pokazujesz mi świat wewnętrzny drugiego człowieka, świat, którego nie znam, bo choć w moim świecie zewnętrznym panują te same realia, istnieją miasta, tramwaje, głośne rozmowy, chrupiące jabłka i zakurzone monitory,
to jednak zupełnie inaczej je odbieram, ale przecież nie o sobie mam pisać, tylko o Twoim dziele

stylistycznie ładnie, lekko poetycko, z ciekawymi metaforami
chociaż nie jestem przekonana czy drugoosobowa narracja jest dobrym wyborem
dla tego tekstu
ponieważ, jak wspomniałam, trudno mi się utożsamić z peelem, zatem wolałabym, aby mi opowiedział o sobie (w 1 lub w 3 os.), zamiast mówić mi co czuję

komentarz obszerny, bo tekst wart komentarza

pozdrawiam ciepło