Rodzice byli nauczycielami. Matka dodatkowo, od zawsze, prowadziła biblioteki. Ja także spędzałem w nich wiele czasu, czytając wszystko, co wpadło mi w ręce. I tak wyposażony w sporą, ale encyklopedyczną wiedzę o życiu, znalazłem się po maturze w nowym środowisku. Byłem już w wieku, w którym chłopak musi, a przynajmniej powinien mieć dziewczynę. Podobało mi się wiele dziewcząt, ale ja miałem swoje kryteria doboru. 

   We wszystkich przeczytanych książkach, najbardziej wartościowymi i dobrymi kobietami były sieroty. Nic się nie mogło równać z zaletami ich duszy i ciała. Zawsze także żyły z mężem długo i szczęśliwie. Kogo zatem miałem szukać w setkach akt mojej wojewódzkiej firmy - sierotek oczywiście.
    Znalazłem ich siedem. Były w odpowiednim dla mnie wieku i wszystkie były wychowane przez sierocińce lub różnych opiekunów. Ustaliłem szybko, gdzie pracują i dyskretnie zbierałem o nich opinie. Pięć z nich odpadło już na początku, gdyż ich mało atrakcyjny wygląd i związki z innymi mężczyznami, przekraczały granice wyznaczone przez moją młodzieńczą wrażliwość. Zostały dwie, Zosia i Marysia.
    Po kilku tygodniach zabiegów wiedziałem, że Zosia nadaje się na żonę, gdyż była ładna, miła i miała system wartości, który i ja uważałem za najlepszy. Ale co zrobić z Marysią?
Dlatego z nią również rozpocząłem swoją grę. Przy czym przekonany o pewnych doświadczeniach, które już zdobyłem, poczynałem sobie śmielej.
    Marysia mieszkała w wynajętym pokoiku na poddaszu, wraz ze swoją koleżanką. Wymyśliłem naprędce małą intrygę i mogłem Marysię odwiedzać w jej mieszkaniu. Była nie tylko ładna, ale co nieskromnie zauważyłem, ja także jej się spodobałem. Kiedy jej koleżanka pośpiesznie opuszczała pokoik po moim przyjściu, Marysia była dla mnie bardzo miła i nawet dochodziło do skromnych pocałunków. Zazwyczaj starałem się poruszać w rozmowie tematy poważne i ambitne, a także nie nadawać wizytom zbyt jednoznacznego charakteru. Dbałem bowiem o swój wizerunek mężczyzny poważnego i dobrze wychowanego. Marysia czasami wydawała się lekko zniecierpliwiona i niekiedy słała łóżko, dając mi (tak sądziłem) do zrozumienia, że czas wizyty się kończy. Więc wychodziłem.
    Pewnego dnia minąłem się z jakimś chłopakiem, który zbiegał ze schodów prowadzących do pokoju Marysi. Był rozradowany i nawet klepnął mnie po plecach. Marysia leżała w łóżku, gdyż dokuczało jej przeziębienie. Usiadłem na brzegu łóżka i długo pieściłem jej dłoń.
Chłopaka, którego minąłem na schodach, spotkałem wkrótce na pochodzie pierwszomajowym.
- No i jak ci poszło - zapytał - bo ja zaliczyłem obydwie, w tydzień. Ale ta druga jest lepsza, radzę wypróbować. Powodzenia.

   To była moja wielka, osobista, bolesna klęska. Z czasem doceniłem jak bardzo była mi potrzebna.