Ta opo­wieść zaczy­na się tu, gdzie się na­rodziłam. Na no­wo. Bez żad­nej pod­sta­wy, by żyć da­lej. Umarłam aby być ot­wartą księgą zbrod­ni ludzkości. Odrodziłam się pot­wo­rem. Nie sądziłam, że jest to możli­we, żeby tak niena­widzić, aż do te­raz, gdy każdym cen­ty­met­rem ciała właśnie to od­czu­wam. Ten chłód przeszy­wa moją duszę i staję się tyl­ko bar­dziej ob­ca. Czy zwa­riowałam? Jes­tem tyl­ko drobną ko­bietą, a za­razem czuję, jak­by cały ciężar is­tnień ludzkich spoczy­wał nie tyl­ko na moich bar­kach, ale także pier­si. Duszę się. Jak to możli­we? Czuję każdą pot­worność te­go świata. Nie jes­tem jeszcze na to od­porna. Muszę się nau­czyć, przys­to­sować. Jes­tem tyl­ko człowiekiem, a jakbym była czyśćcem dla zbłąka­nych dusz. Jak­ gdyby prze­ze mnie przepływały i  we mnie się oczyszczały. Czuję każdą z osob­na i nie pot­ra­fię o żad­nej za­pom­nieć. Gdy­by to było ta­kie łat­we. Za­pom­nieć. 

Jak można przes­tać pa­miętać o pot­worze, który za­bił włas­ne dzieci. Który pat­rzył jak ich małe is­tnienie przepływa przez pal­ce krwa­wym po­tokiem. A je­go uczu­cie, gdy się do­pełniło. Ta eufo­ria i pod­niece­nie. Rzy­gać się chce. To nienor­malne, że ktoś ta­ki kroczył dum­nie po świecie przez ko­lej­nych po­nad czterdzieści lat, niosąc ze sobą tyl­ko ból i cier­pienie. Niektórych na­wet nie zna­leźli. Dzieci. Trójkę z nich zab­rał z su­per­marke­tu. Wy­korzys­tał od­wróconą uwagę mat­ki, badającej skład mięsa mielo­nego, po czym chwy­cił najmłod­sze i szedł. Powiedział, że jest znajomym mamusi, która chciała zrobić im niespodziankę. Podekscytowana dziewczynka wypytywała po drodze gdzie  i czym jest owa atrakcja, lecz mężczyzna milczał. Powiedział tylko, że wszystko w swoim czasie. Dziewczynka bez oporu, zaczęła iść krok w krok z oprawcą. Za nią poszły star­sze, bo prze­cież ma­musia mówiła, by się sobą nawza­jem opieko­wać i nie spuszczać siebie z oczu. Naj­star­sze zapytało, dokąd siostra idzie, dlaczego ją zabiera ten pan, próbo­wało nawet wyr­wać sios­trę z objęć nasze­go op­rawcy, ale gdzie tam. Bezsilność. Pobiegł więc w stronę matki, wcześniej uprzedzając rodzeństwo, ale zniknęła mu z oczu. Szukał dalej, jednak budynek jest tak potężny. Postanowił więc dalej kroczyć za rodzeństwem. Pub­li­ka na­wet nie zauważyła, aby coś mogło się złego dziać z szczęśliwą gro­madką. Znieczulica społeczna. Widzieli w nich tylko dobrego, uśmiechniętego ojca z wstrętnymi dzieciakami, które wrzeszczą, tupią nóżką - czyli norma. Kto by się spodziewał, że w biały dzień ktoś uprowadza dzieci z supermarketu. Niedopuszczalne.

 Wy­wiózł ich za mias­to. Tam miał ka­wałek ziemi i sto­dołę, a raczej jej po­zos­tałości. Kiedyś, chciał tam pos­ta­wić dom ze swoją żoną i dziećmi. Nig­dy do te­go nie doszło, bo jak można coś pla­nować z rodziną, którą się zwyczaj­nie za­biło. 

 Pos­ta­nowił tym ra­zem nieco się za­bawić. Daw­no prze­cież nie od­czu­wał ta­kiego pod­niece­nia. Roz­pla­nował sta­ran­nie każdą godzinę ich led­wo trzy­mające­go się ku­py życia. Początko­wo, nie myślał, by zgwałcić Ka­się- najmłod­szą z rodzeństwa. Zro­bił to ręko­jeścią sreb­rne­go szty­letu, który był pa­miątką rodzinną. Tą bro­nią zaczy­nał, a także kończył każdą swoją za­bawę. Zo­baczył os­trze noża, które jak­by do niego prze­mawiało. Pragnęło krwi, więc on mu jej dos­tar­czał. Pierwszą ofiarą tej broni był jego ojciec, a przynajmniej tak mu się zdaje. Nie zna zbyt dobrze przeszłości swojej rodziny. Wie jedynie jedno. Ojciec zamordowany został właśnie z tej broni. Jego chora matka, której szaleństwo z dnia na dzień się pogłębiało, postanowiła skończyć z mężem, który coraz bardziej się staczał. Alkoholizm, to potworność.  Nałóg prowadzi do zdrady, przemocy, agresji. Porywacz jako chłopiec, wielokrotnie był bity i poniżany. Pewnego razu, wstawiony ojciec, skopał chłopca, potem opróżnił zawartość pęcherza, celując w twarz syna. Kobieta krzyczała początkowo, by zostawił go, by przestał, ale nie wytrzymała. Zdjęła z uchwytów nad kominkiem sztylet i wbiła wielokrotnie go w szyję, pierś, żebra i uda męża. Mężczyzna patrząc w tę samą, cuchnącą uryną twarz, konał bezsilny. Krew spływała pod stopy chłopca. Przerażony, cofał się w kąt, by nie dosięgła go kałuża. Matka zaczęła się śmiać. Wyciągnęła sztylet z pleców martwego ciała i wytarła go o rąbek sukienki. Potem zaczęła jak nigdy nic sprzątać, nie zwracając uwagi na syna, który nadal leżał w tamtym kącie. Zwłoki poporcjowała tasakiem, rozpaliła kominek i podrzucała co raz części. Zapach, który się wydobywał, nie do opisania. Wtedy coś w nim pękło. Od tej chwili, nigdy nie był taki sam jak przedtem. 

 Naj­pierw ro­zeb­rał dzieci, uwiel­biał pat­rzeć jak drżą z zim­na drob­niuteńkie ciała. Na pier­wszą ofiarę wyb­rał Ka­się, tę samą, która posłużyła mu do zwa­bienia reszty uroczej gro­mad­ki. Dziew­czyn­ka, ta­ka ład­na z ru­dymi włos­ka­mi i ta­ka ma­leńka. Miała może trzy, cztery lat­ka. Żeby ją za­bić, wys­tar­czy tyl­ko moc­niej uderzyć, lek­ko zad­rasnąć i leży we włas­nej krwi, plu­je nią i ma ten gry­mas bólu. On w su­mie nie myślał by zgwałcić, ale położył ją na sto­le i wte­dy zo­baczył jej… Po­jawiła się w nim żądza, której daw­no nie od­czu­wał. Oglądał wiele por­nosów w os­tatnim cza­sie, ale to było co in­ne­go. Ona była ta­ka niedot­knięta, niez­do­byta. Po­tem, jak­by oc­knął się, wziął szty­let do ręki i zo­baczył ręko­jeść w kształcie jeźdźca na wie­rzchow­cu. Po­myślał, że to dość za­baw­ne. Obrócił os­trze, roz­chy­lił no­gi i… 

 W chwi­li, gdy to zo­baczyłam, jak to ro­bi, gdy poczułam jej ból, poczułam także że to nie jest tyl­ko niena­wiść. Ja nim gar­dzę. Ja… gdy­bym go spot­kała, ja wiem, że to tyl­ko słowa, ale nie wa­hałabym się za­bić i zro­biłabym wszys­tko, by poczuł ty­le bólu, co je­go ofiary. Z cza­sem więc stałam się nie­czuła na krzyk bólu. Dla­tego też pos­ta­nowiłam wy­mie­rzać spra­wied­li­wość na własną rękę. Miałam wszys­tko cze­go było mi trze­ba. Miałam wiedzę i dokład­ne da­ne. Je­dyne, cze­go pot­rze­bowałam i cze­go jeszcze nie miałam, to do­wody. Zdo­bywałam je za wszelką cenę.