- Ja wiem! Jes­tem pew­na! Pew­ne­go dnia jeszcze będę szczęśli­wa! Zo­baczysz! Bez Ciebie, tych koszmar­nych le­niwych loków, których tak nie cier­pię i tych oczu piw­nych, bo kocham niebies­kie, jas­nej skóry, gdy wolę ciemną i  zębów! No dob­ra, z zęba­mi, ale pros­ty­mi jak... No jak drut.

 Chłopak roześmiał się przeraźliwie głośno. Ciężko pow­strzy­mać śmiech, gdy słyszy się po­dob­ne bzdu­ry. Zawsze uważała ten śmiech za coś przesympatycznego, teraz rozdrażniło ją tylko bardziej. 

- Słuchaj, to nic. Ja właśnie chcę byś była szczęśli­wa. 

- Nie prze­rywaj mi! -po­wie­działa z oburze­niem. Usłyszała słowa, których się nie spodziewała. Miała nadzieję, że będzie wal­czył, że po­dej­mie wyz­wa­nie, a on się pod­da­je.- Śmiejesz się te­raz, ale kiedyś za mną zapłaczesz, zo­baczysz! Zos­ta­wiłeś mnie! - Głos jej zaczął drżeć szy­kując się do rzew­ne­go po­toku słonych łez. - Zos­ta­wiłeś, ty gno­ju! Obiecałeś mi - zawsze będziemy ra­zem, że będziemy rodziną! Dlacze­go mi w ogóle dałeś ten pierścionek? Chciałeś się za­bawić moim kosztem? Jak mogłeś? To przez tę flądrę? -Nag­le to zro­zumiała, gdy opuścił wzrok - jest win­ny.

- Ona Ci zawróciła w głowie! Ty nic nie ro­zumiesz! Ona…

- Zos­taw ją w spo­koju. Ona nie ma nic tu do rzeczy. To wspa­niała ko­bieta. Ja po pros­tu się za­kochałem. Pros­ta spra­wa. Nie chciałem Cię skrzyw­dzić, ale ona rzeczy­wiście zawróciła mi w głowie. Kocham ją, a ona mnie. Będziemy ra­zem, czy Ci się to po­doba czy nie. - Pat­rzył te­raz na nią jak na obcą mu osobę. Zo­baczyła to spoj­rze­nie. Poczuła się w is­to­cie inaczej niż zwyk­le. Jakby straciła go na zawsze.

- Ale ty nic nie ro­zumiesz! Daj mi tyl­ko chwilę, chcę Ci wy­jaśnić, proszę.- Chwilę pocze­kała na reak­cję ukocha­nego. Zo­baczyła, że chłopak nie wy­myka się jej z rąk, więc pos­ta­nowiła brnąć da­lej w swych wy­wodach.

 -Wiem że to nies­pra­wied­li­we i te­raz strasznie te­go żałuję, ale mo­ja ko­leżan­ka, ona kiedyś opo­wiadała mi o tym, jak to wi­dywała Cię na różnych dys­ko­tekach, im­pre­zach i jak zmieniałeś dziew­czy­ny jak ręka­wiczki. Nie przeszkadzało mi to, dopóki nie stało się to co między na­mi jest, a przy­naj­mniej było- tak bar­dzo po­ważne. Wte­dy Aśka wpadła na po­mysł, gdy jej opo­wie­działam o moich prze­myśle­niach, by wy­nająć ko­goś, kto potwierdzi Twoją... lo­jal­ność. Wiesz, na początku nie brałam te­go pod uwagę, ale po­tem, gdy zo­baczyłam na fa­cebooku, że roz­ma­wiasz ze swoją dawną dziewczyną w ta­ki czuły sposób, o przyszłości, waszych planach, pos­ta­nowiłam to prze­myśleć. Reszty się możesz do­myślać.

- Ale że co, bo nie ro­zumiem. - Chłopak stał przed dziew­czyną z głową pełną py­tań. W je­go oczach widziała zna­ki za­pyta­nia. Nie mogła w to uwie­rzyć, że jest tak strasznie zaśle­piony lub głupi, ale cze­mu te­go wcześniej nie dos­trzegła?

- No myśl, chłopie! Wy­najęłam ją, tę całą Andżelikę, by Cię prze­tes­to­wała. To jest ta­ka... tes­terka wier­ności, czy coś. Sprawdź zresztą sam. Tu jest jej numer telefonu. Zobacz, czy się pokrywa z tym, który masz w komórce? - Podała żółtą samoprzylepną karteczkę z cyframi. Chłopak rozszyfrował bezbłędnie numer telefonu swojej przyszłej narzeczonej, nie dowierzając temu co widzi. Na potwierdzenie, wyciąga telefon z kieszeni i szuka w spisie kontaktów słowa Angel. Niestety, to tylko uwierzytelniło jego obawy.

- Zro­bisz z tym co zechcesz. W każdym ra­zie.. Smut­ne jest to, że miałam rację, że Cię spraw­dzałam. Jes­teś ta­ki jak każdy. Tyl­ko du­py w głowie. No cóż..- po­woli zsunęła z pal­ca złoty pierścionek z drob­niuteńkim białym oczkiem. Wzięła je­go dłoń, ot­worzyła i de­likat­nie wsunęła w nią tę błys­kotkę. Po­tem zam­knęła i od­rzu­ciła z ok­rzy­kiem

- To dla Ciebie skar­bie! Spraw­dzałam - to też tom­bak z cyr­ko­nią, jak Two­ja szcze­rość i uczu­cia. Zas­ta­nawiałam się tyl­ko skąd ty go wziąłeś? Z gu­my kul­ki? 

- To nie możli­we! To pa­miątka po bab­ci! - po­wie­dział zas­koczo­ny. Był pe­wien, że jest praw­dzi­wy

-Tak? A może Ci flądra go uk­radła i pod­mieniła na to sztuczne gówno? -Spoj­rzał na nią z bólem w oczach.

- Aha, czy­li jed­nak. Bra­wo kot­ku. Wyb­rałeś so­bie taką żonę, która rzeczy­wiście do Ciebie naj­le­piej pa­suje. Po­daruj jej to. Cieka­wa jes­tem jak szyb­ko będziesz od niej uciekał, gdy ogłosi Cię oszus­tem ze sztucznym pierścion­kiem zaręczy­nowym. - Dziew­czy­na zaśmiała się pod nosem. W su­mie poczuła ulgę, że się z nim nie związała na dob­re.

- A te­raz proszę Cię, idź już, chciałabym się położyć. Zmęczo­na jes­tem tym..no wiesz. Poz­drów ode mnie Andżelę i ucałuj.- Po­woli przy­sunęła us­ta do ust chłopa­ka. Roz­chy­lił de­likat­nie z nadzieją war­gi, lecz dziew­czy­na zgrab­nym ruchem jed­nej ręki pozwoliła mu na pocałunek w policzek. Chłopak ze łza­wym spoj­rze­niem wyszedł jak burza z po­koju i jej życia. Więcej się nig­dy nie spot­ka­li. Za­giną w jej myślach na­tychmiast, gdy tyl­ko poz­nała Michała.