Niewielu wie­działo co ich cze­ka… tyl­ko nieliczni się do­myśla­li, przy­puszcza­li coś, lecz w sposób od­legły jak­by bar­dzo niep­rawdo­podob­ny.

Wokół og­niska sku­piło się spo­ro osób. Choć li­piec w pełni no­ce były chłod­ne. Ogień był ich schro­nieniem, dawcą ciepła i przy­jem­ności. Je­go płomienie, is­kry, żar, czer­wo­ne języ­ki były tym cze­go żaden z nich nig­dy tak nap­rawdę nie ro­zumiał. Nie próbo­wał na­wet zro­zumieć. Ale nie było w tym nic złego. Żaden z nich nie po­myślał na­wet, że mogłoby być w tym coś złego. To było ja­kieś nor­malne. Na ich twarzach nie było niepo­koju ani zmar­twienia. Nic nie wska­zywało na to żeby czu­li się dziw­nie, żeby czu­li się źle al­bo pod­le. Uśmie­cha­li się, cza­sem roz­ma­wiali, a wzrok trzy­mali nis­ko na pod­ska­kujących po­marańczo­wych płomy­kach.

Trud­no mi po­wie­dzieć czy oni sa­mi czu­li się dum­ni, to jed­nak jest bez znacze­nia, znacze­nie ma tyl­ko to, że ja widziałem w nich wspo­minaną dumę ...Oni sa­mi być może nie zda­wali so­bie na­wet z niej spra­wy, nicze­go nie przy­puszcza­li. Mieli się za niewin­nych i właści­wie postępujących. Sa­mo to nie byłoby szczególnie złym zacho­waniem, gdy­by oka­zało się być kwes­tią wy­boru po­par­te­go ar­gu­men­tacją. Ale oni nic nie wie­dzieli o wy­borze, o żad­nej z je­go możli­wości. Nie zda­wali so­bie na­wet spra­wy, że ów wybór is­tnieje, ani że ktoś wy­magał od nich podjęcia go. Dop­rawdy nie wiem jak to możli­we, ani co so­bie ci głup­cy myśle­li. Za ko­go oni mog­li się uważać. Sądzi­li, że po­wołałem ich tu­taj i dałem im tak wiele bez przyczy­ny. Jak bar­dzo og­ra­niczo­nym trze­ba być by poczuć się czymś nor­malnym i niewy­magającym wy­jaśnień w świecie, który im dałem. Co trze­ba myśleć o sa­mym so­bie i ja­ki mieć sto­sunek do życia by w sposób bier­ny i ko­nie­czny przez nie przechodzić, nie myśląc ni ra­zu o mnie, a będąc w tej spra­wie za­pyta­nym - podśmiewać się za­led­wie? Py­tam więc kim jes­teś człowieku i co so­bie wyob­rażasz? Sądzisz, że je­dynym sen­sem twe­go życia jest twe mar­ne życie? Po­wiedz jak to możli­we, że wie­rzysz w to na­wet nie wiedząc o tym, że w to wie­rzysz. Brak świado­mości byłby spo­rym prob­le­mem, brak stwarza­nia spo­sob­ności do po­zys­ka­nia świado­mości jest jed­nak praw­dziwą zbrod­nią, za którą ty sam jes­teś od­po­wie­dzial­ny i ty sam od­po­wiesz.

A płomień wzno­sił się ku górze, wiatr ucichł, og­nisko pa­liło się spo­koj­nie. Do­biegała dru­ga w no­cy, wielu wciąż przy nim czu­wało i wpat­ry­wało się w je­go blask z wewnętrznym uśmie­chem i spo­kojem, nie myśląc wca­le o tym co mogłoby ich wyz­wo­lić z pot­rzas­ku, który już za chwilę miał z ni­mi skończyć. Ja sam nie miałem skru­pułów i ani przez mo­ment się nie wa­hałem. To cze­go do­konałem było ich wolą a moim za­led­wie czy­nem…
Ogień nag­le urósł wy­soko, sa­mowol­nie, nie wznieca­ny za­wiro­wał przez mo­ment jak tor­na­do w górze. Następnie z hu­kiem opadł w dół, na pa­lenis­ko niczym ciężki głaz rzu­cony na żar. Wielu z nich to prze­raziło, wielu z nich już wte­dy próbo­wało ucie­czki. Nic to jed­nak nie mogło dać, za późno było na co­kol­wiek związa­nego z ra­tun­kiem. Poszedłem ze śmiałością i pew­nością po swo­je. Ogień za­wiro­wał jeszcze raz, już w do­le i roz­niósł się sze­roko, wokół swe­go źródła do­sięgając, op­la­tając, ra­niąc, parząc wszys­tkich do niedaw­na lgnących do je­go ciepła. Nie mog­li nic zro­bić. Op­lotłem ich wys­tar­czająco moc­no i nie poz­wo­liłem się wys­wo­bodzić. W sposób po­wol­ny lecz niez­wykle bo­les­ny, każdy z nich spa­lał się żyw­cem. Zew­sząd można było usłyszeć ok­ropne wrzas­ki - pełne roz­paczy i pot­worne­go bólu. Ludzie biega­li bez ce­lu, tarza­li się po ziemi, szu­kali ra­tun­ku lecz bez szans… Bo to był MÓJ GNIEW, który jest kwes­tią nieod­wra­calną. Gdy było po wszys­tkim, oko­lice szpe­ciły tyl­ko ich zwęglo­ne, mar­twe ciała oraz unoszący się w po­wiet­rzu ok­rutny smród, a oni nig­dy nie do­wie­dzieli się dlacze­go. Prze­pad­li bez nadziei i szan­sy na świado­mość.