- Nig­dy nie chciałem cię zra­nić, wierz mi, gdy­bym kiedyś usłyszał od ko­goś, że zdradzę cię, naszą rodzinę, nas, dałbym mu w mordę. Stało się. Nie wie­działem jak ci to po­wie­dzieć, ale nie mogę dłużej te­go uk­ry­wać. Kocham cię Aniu, proszę, nig­dy bym te­go nie zro­bił. Ja na­wet nic do niej nie czuję. To było ta­kie mecha­niczne... - po­wie­dział zde­ner­wo­wany. W ocze­kiwa­niu na reak­cję pod­szedł bliżej, by dos­trzec ten ukocha­ny gry­mas zde­ner­wo­wania wid­niejący na bor­do­wej ze zde­ner­wo­wania twarzy. 

- Wiesz... ale tak się składa, że ja ci już nie wierzę. Nie wiem, jak to możliwe,  że mogłeś to zro­bić bez uczuć, prze­cież ten twój kró­liko­waty seks jest zaw­sze prze­jawem miłości, a ta mina jak zdechłego i roz­jecha­nego bul­do­ga gdy dochodzisz, no czysta poez­ja. Zas­ta­nowiłeś się może, co z na­mi będzie? Ze mną i z Fran­kiem? Nie, ty ego­cen­tryczny oszuście,  zaw­sze tyl­ko o so­bie myślisz.

 Sądziłam, że cię znam, ale te­raz jes­teś mi tak sa­mo ob­cy jak przechod­nie na uli­cy Chłod­nej. Chciałabym tyl­ko byś przyśpie­szył kro­ku, aby po­zos­tał po To­bie tyl­ko wiatr roz­wiewający mo­je lo­ki. Ale nie, ty te­raz mu­sisz stanąć na środ­ku dro­gi, abym nie miała możliwości ucie­czki i mu­sisz się tak wga­piać w mo­je oczy. Nic to nie zmieni. Nie zmienisz fak­tu, że mnie zdradziłeś, że całowałeś in­ne uda, że do­tykałeś in­nej pier­si, że ssałeś jej war­gi. To co zrobiłeś, jest niewybaczalne, wiesz to gdzieś w środku serca. Mam nadzieję. Chyba, że jesteś już całkowicie zepsuty, czego bym nie zniosła. Nie mogę żyć z kimś takim.

 
 Cho­ciaż jej to po­win­nam wy­baczyć. W su­mie te­raz ona będzie się za­nudzać na śmierć Twoimi opo­wieściami z pra­cy. Czy po­za tym te­matem, nie ma in­ne­go? Tyl­ko to cię in­te­resu­je, ile w skle­pie kilogramów ziem­niaków ba­bie nałożyłeś? A per­spek­ty­wy, gdzie pas­je... życie? No właśnie. Za­pom­niałeś, że jest in­ne życie, ale ja nie za­pom­niałam. W ta­kim ra­zie, po­win­nam biedaczce podzięko­wać, bo wy­bawi mnie od te­go nud­ne­go świata za­kupów. 

 Te­raz zas­ta­nawiam się, dlacze­go właści­wie z Tobą byłam ty­le lat? Z oszus­tem, kłamcą, nudzia­rzem. Nie wiem. Chy­ba Fra­nek mnie trzy­mał. Te­raz jed­nak nie trzy­ma mnie nic. Franek jest duży, zrozumie. To naprawdę mądre dziecko, pomimo tego co zawsze mówisz. Więc pa­kuj wa­liz­ki ptaszy­no i mam nadzieję, że ostatni raz się zo­baczy­my na spra­wie rozwodowej. Będzie nam samym o niebo lepiej. Nie myśl, że będę dążyć do ugody, że co­kol­wiek ode mnie dos­ta­niesz. Niech się sprawa ciągnie latami, ty zdradziecka świnio. Więcej wniosłam w to małżeństwo cza­su, pieniędzy, pra­cy, więc za­pom­nij.

Idę teraz na spa­cer z Fran­kiem, a jak wrócę, ma cię tu nie być. Klucz zos­taw u sąsiad­ki. Dzięki, uwol­niłeś mnie. Pa!

- Ale to był prze­cież żart! Zo­bacz ja­ka dziś da­ta! I co? Pri­ma Ap­ri­lis! Nig­dy cię nie zdradziłem. Kocham cię An­ka, a przy­naj­mniej tak mi się wy­dawało, bo te­raz sam nie wiem. Zaw­sze za­gady­wałem cię roz­mo­wami o pra­cy, bo jes­teś zam­knięta w so­bie i chciałem uniknąć ciszy. Seks był ta­ki, bo tyl­ko ta­ki znam. Prze­cież wiesz, że jes­teś moją pier­wszą i jak widzisz je­dyną. Nig­dy nie sądziłem, że tak mnie widzisz, ale co ja cię będę za­nudzał. Odezwę się, jak to wszys­tko prze­myślę. Cześć! - po­wie­dział rozżalony Kuba. Ania stanęła jak słup so­li. Nie wie­działa, jak to możliwe, że w jed­nej chwi­li była zdradzo­na i porzu­cona, a w dru­giej stała się  bezwzględnym op­rawcą. Bez­myślnie chwy­ciła go za rękę, aby przyt­rzy­mać mężczyznę. 

- Cze­kaj! Ja nie wie­działam, to w zde­ner­wo­waniu. Nie miałam te­go na myśli. Kocham cię, słyszysz, kocham. Ku­ba, proszę cię zos­tań, to wszys­tko nie tak. Ja tak wca­le nie myślę.

- Ale ja ci już nie wierzę. Wiem, że to byłaś cała ty. Wszys­tko co w so­bie tłumiłaś la­ta. Cieszę się, że w końcu cię poz­nałem skar­bie, ale już ci nie wierzę. Cześć - powiedział w progu.

Zatrzaskując za sobą drzwi, zamkną pewien rozdział swojego życia. Nie wracali więcej z żoną do tego incydentu, choć nie przestali też pamiętać.