- Wyob­raź so­bie... Sce­na jak z naj­lep­sze­go ro­man­sidła. On spo­tyka ją. Dziewczyna w kwiecis­tej, tiulowej su­kien­ce, którą mo­men­talnie po­rwał wiatr do tańca. Szmin­ka na us­tach w krwis­tych bar­wach, oczy wiosen­ne­go ko­loru ziele­ni i roz­wiane kaszta­nowe lo­ki . Dziewczyna stąpa lek­ko po pia­szczys­tej ścieżce, a  sto­py jej osadzają się miękko w głąb plażowe­go od­cinka. Fa­le roz­bi­jane o skały, wprowadzają element grozy. Słychać krzy­ki mew i szep­ty oceanu.  Chłopak siedzi  na ska­le pok­ry­tej lek­kim mchem. Dos­trze­ga z oddali dziewczynę  i zry­wa się na równe no­gi. Te­raz bieg­nie w jej stronę. Te krótkie ciem­ne włosy, otu­lone mor­ską bryzą oraz lek­ki za­rost zdradzają upływ cza­su, bez spot­ka­nia z cy­wili­zacją. Jed­nak jest coś w nim in­try­gujące­go i uj­mujące­go.

 Bieg­nie tak wzdłuż pia­szczys­te­go brze­gu. Dziewczyna zo­baczyła pędzącego wprost na nią mężczyznę. Przes­tała więc, wciąż pat­rzeć pod drob­ne sto­py, aby por­wał ją zryw ser­ca. Popędziła w stronę mężczyz­ny. Lekko zawstydzeni, po­wita­li się  wzro­kiem. Chłopak dot­kną jej ru­miane­go po­liczka i lek­ko go gładząc, w myślach szeptał czułe słowa. Dziewczyna bez na­mysłu spoj­rzała w piw­ne oczy mężczyz­ny, po chwili zbliżyła swą twarz ku niemu. Czują wza­jem­nie swo­je przyśpie­szo­ne od­dechy. Po­tem lek­ko muskając się war­ga­mi, otwierają w tym samym czasie oczy i...

BUM!! As­te­roida w nich walnęła. Nie, to sta­tek kos­miczny w kształcie as­te­roidy. Wyszli z niego ufo­le i niszczą cy­wili­zację.

Widzisz, to się na­zywa Hap­py End, nie? Kot­ku, to będzie hi­cior! W życiu byś nie po­myślała, że tak to się skończy, a jed­nak..
Tak się ro­bi praw­dzi­we ki­no Pol­skie! Tu trochę miłości, trochę zdra­dy, a tam Scien­ce Fiction. Jeszcze można by ściągnąć z ki­na zachod­niego, to już w ogóle sza­leństwo.

 - A tak można? - za­pytała w kon­ster­nacji.

- Można, Można!!