Siedząc w gabinecie, zesztwniała z zimna pomyślała, że otworzy drzwi na korytarz by temperatura powietrza się wyrównała, lecz gdy już miała to zrobić zawachała się... Pomyślała "Krzyki, które buszują na korytarzu wlecą tutaj i narobią dużo hałasu a nie chcę tego". Po chwili oprzytomniała i znów sama sobie w duchu powiedziała "Absurd. Przecież coś takiego nie istnieje. Krzyk nie jest zmaterializowaną formą wyglądającą np. jak obłoczki i nie może przetrwać dłużej niż chwilę w której jest wypuszczany z ust jakiejś osoby". Uśmiechnęła się sama do siebie przez dluzszą chwilę zastanawiajać się skąd wzięły się tak abstrakcyjne myśli w jej głowie... Potem zatopiła się w pracy, bo dzisiejszego dnia miała jej więcej niż zazwyczaj i sprawiała jej ona przyjemność. Po paru godzinach pracy, paru wykonanych zadaniach spojrzała się na swoje biurko i z niebywałą dumą pomyślała, że zrobiła dziś sporo dobrego. Wzięła kartkę i wyszła na korytarz. Zamyślona zaczęła schodzić po schodach aż nagle ziemia usunęła się jej spod stóp i poczuła tylko, że juz nie da rady złapać równowagi a ból przeszył jej ciało. Z każdej strony pojawiły się... KRZYKI, wkradały się w jej głowę coraz bardziej... Były coraz głośniejsze... Miały formę białych obłoczków....