-Trzeba kupić nową sofę...- "Kiedy to się skończy?" -...A ten dywan to tragedia...- "Ratunku!" -...Nowy garnitur...- "Gdzie sznur?" -...Złota bransoletka...- "Czy śmierć przez powieszenie jest wystarczająco szybka?" -...O, poczta przyszła.
-Panie Xavier, przyszedł list polecony- powiedział stary kamerdyner, wręczając czarnowłosemu mężczyźnie krwawoczerwoną kopertę.
"Wielkie dzięki!" pomyślał Sythemon, po czym z uśmiechem powiedział do żony:
-Wybacz, skarbie, ale znowu muszę zbawiać świat.
-Cóż, jak mus to mus- powiedziała smutno wysoka, długowłosa blondynka, po czym pożegnała się z mężem i wyszła z salonu.
Sythemon popatrzył jeszcze chwilę na kopertę, po czym wybiegł na korytarz.

-Olbrzym, w końcu przyszło!- krzyknął, wbiegając do siłowni. Jego barczysty kuzyn akurat podnosił sztangę. Tak na oko, pół tony -Co tak lekko?
-A, coś mnie bark boli. Co tam masz, Cyklop?- powiedział atleta, odkładając ciężar na ziemię.
-Posłuchaj: Serdecznie zapraszamy na pokaz pod tytułem "Zagłada wszechświata". Zarezerwowaliśmy wam miejsca najbliżej sceny. Cha cha, cha cha. Podpisano: sam zgadnij. PS: Spektakl rozpoczynamy już teraz w Wielkiej Radzie Magii!
-Oho, czyli znowu czeka nas robota.

W potężnym gmachu Rady nikt nie zwracał na kuzynów szperających w każdym zakamarku. Prawie wszyscy byli już przyzwyczajeni.
-Kontrola bhp przyjechała?- spytał jeden z nielicznych zaskoczonych ludzi.
-Nie, to tylko Xavier i Satheb, nic nadzwyczajnego- odpowiedział minotaur-strażnik.
-Ci najbogatsi biznesmeni w Multiwersum?
Półbyk wzruszył ramionami.
-Każdy ma jakieś hobby.

-Mam, znalazłem!- krzyknął Artaidan -Za tym posągiem było!
-Pokaż no to- powiedział Cyklop, odbierając od kuzyna małą, zapisaną kartkę -O, już gdzieś te szlaczki widziałem. Wracajmy do naszej biblioteki.
-Coś za łatwo nam poszło.
-Jak zwykle.
Gdy wyszli z budynku, z dachu zeskoczyła trójka zamaskowanych wojowników.
-No tak- mruknął Sythemon, po czym usiadł na pobliskiej ławce -Nigdy się nie nauczą.
Siepacze zdziwili się takiemu zachowaniu. Rzadko kiedy ktoś tak ich ignorował. Natychmiast jednak wyciągnęli broń.
Nim zdążyli ruszyć się w którąkolwiek stronę, Olbrzym wyciągnął ze swojej bezdennej kieszeni wspaniały miecz i zaatakował pierwszy. Jeden szybko znalazł się na chodniku po bliskim spotkaniu z butem atlety. Dwóch pozostałych pozbawił uzbrojenia jednym ciosem zimnej stali.
Po niecałej minucie poturbowani agresorzy pognali w siną dal.
-Nie dałeś mi długo posiedzieć- powiedział Xavier wstając z siedzenia.
-To nie trzeba było się tak rozsiadać.

Dzień był bardzo pogodny. Aż żal było przeznaczać go na ratowanie świata. Cóż, przynajmniej Olbrzym miał chwilę dla siebie- szukaniem wzorków z kartki zajmował się jego kuzyn.
Nie chciało mu się ćwiczyć, przechadzał się więc po lasku za ich posiadłością w Krainie Mistycznej. Od czasu do czasu lubił popatrzeć na rude wiewiórki czy posłuchać stukających dzięciołów.
Wtem coś zawibrowało w jego kieszeni. Szybko wyciągnął z niej szklaną kulę wielkości pięści, która po stuknięciu w nią palcem, ukazała postać nie takiej starej kobiety.
-Cześć synku- powiedziała z uśmiechem -Jednak do was wpadniemy wieczorem. Tata wykurował się wcześniej niż sądziliśmy. Ma już tak twardą czaszkę od tych wszystkich uderzeń w sufity...
-Nic dziwnego. Jest gigantem- odrzekł Artaidan.
-W każdym razie szykujcie się już. Pa!
Czyli wszechświat trzeba uratować przed kolacją- pomyślał siłacz. Damy radę.
Powoli zaczynał się nudzić, skierował więc swe kroki do biblioteki.

-Masz już?- spytał kuzyna.
-Nie uwierzysz gdzie było- odrzekł Sythemon, wręczając mu otwarty, zapisany zeszyt -Znalazłem to w rękopisie otrzymanym od wydawnictwa "Nasza Kraina" Te znaki to stare zaklęcie do ożywiania posągów z terakoty i tworzenia z nich potężne maszyny do zabijania.
-Czyli wyruszamy do Krainy Ludzi?
Cyklop pokiwał twierdząco głową.

***

-Ileż trzeba było zabulić za jednodniowe zatrzymanie badań!- powiedział Xavier po wręczeniu sporego pliku banknotów szefowi chińskiej ekipy badawczej.
-Ale za to ile zabawy będzie!- uśmiechnął się Satheb.
Kuzyni natychmiast wbiegli do pierwszej otwartej komory z terakotowymi wojownikami. Z daleka poczuli magiczne istoty znajdujące się wewnątrz.
Nie mylili się- czarownica Maab już na nich czekała. Bez słowa wskazała palcem na Sythemona. Ten zaś, nim zorientował się co się dzieje, został pozbawiony starego notesu. Chmara much, omijając wszystkie pułapki zastawione w kieszeni na kieszonkowców, dały książeczkę czarodziejce. Maab, nie czekając długo, zaczęła czytać zawarty w nim tekst.
Olbrzym ruszył w jej stronę, lecz zaklęcie było dość krótkie- nim wyrwał jej rękopis z ręki, dziwny pomruk wydobył się z wnętrz nieruchomych żołnierzy.
-Wiedzieliśmy, że przyniesiecie tu resztę zaklęcia- zaśmiała się szyderczo wiedźma -Teraz ta armia wywoła chaos w tym świecie!
Gdy chciała chwycić leżący na posadzce zeszyt, atleta rzucił się do niego, chcąc go zabrać i zniszczyć w jakikolwiek sposób.
Gdy tamci się mocowali, Cyklop zaczął miotać w stronę nie do końca żywej armii efektowne i niszczycielskie czary. Jednak szybko się zorientował, iż nie wyrządził szkody rzeźbom ani ogniem, ani lodem ani nawet elektrycznością. Co więc mu zostało?
-Zatkajcie uszy- krzyknął do tamtych dwoje. Artaidan, przytrzymywany magią czarownicy do podłogi posłusznie zasłonił uszy, lecz sama wiedźma była zbyt zajęta podnoszeniem zeszytu.
Nie wyszło jej to na zdrowie- potężna fala dźwiękowa wysadziła całą terakotową armię. Nie wyszło to nikomu na zdrowie, nawet Olbrzymowi. Lecz najgorzej poczuła się Maab. Leżała na ziemi przytłoczona ogromnym hałasem.
-Rzucam to wszystko- mówiła szeptem sama do siebie- Idę na emeryturę.
Siłacz powoli wstawał, patrząc ze zdziwieniem na towarzysza.
-Co ty robisz?- spytał, widząc jak Xavier zbiera kawałki terakoty.
-Może da się posklejać... Takie dziedzictwo!

***

Po kolejnym zniweczeniu niecnych planów Rady Piekieł i po odwiedzeniu piekarza w mieście niedaleko ich siedziby w Krainie Mistycznej, kuzyni wracali piechotą do domu zajadając się ciasteczkami.
Zatrzymali się jednak, zobaczywszy pod bramą materializujących się Dżinnki i starszego cyklopa- rodziców Sythemona.
Stojąc na środku drogi przyglądali się karocom i latającym dywanom zmierzającym ku ich prywatnej dolinie.
-Znowu cała rodzina na kolacje się zlatuje?- spytał się Artaidan -To ja już wolę sklejać terakotową armię...