ziarno najpierw musi obumrzeć potem wyda plony
oby zły człowiek nie zakradł się chyłkiem nie zdeptał
delikatnych jeszcze pędów które drżą na wietrze
nim czarnoziem zamieni je w bujną oziminę

zieleń... kocham zieleń od czasu gdy stała się wiosną
nowych myśli w szare dni przyniosła nadzieję
i choć aura deszczowa płakała za oknem
za nic miałam krople uderzające w szyby i chciało mi się żyć

trudno bo pod górę skalisty szlak ale obok jodły
nigdy nie tracą koloru swoich szat
kocham pejzaże utkane ze srebrnych pajęczyn
twoje słowa ulotne jak bukiety jesienne

włożone między wersy kolorowe liście
tak się cieszę że jesteś na wyciągnięcie ręki
jak siewca obeznany w temacie znasz wszystkie proporcje
ile słów trzeba wysiać by nie za dużo a w sam raz

w wierszu takim pięknym jak twój

Pozdrawiam Kamysiu

Chciałam napisać, że wolę Twój drugi konkursowy wiersz, Kamyczku, ale po kilkakrotnej lekturze tego tekstu nie jestem już tego pewna. Mnie się słoneczniki zawsze kojarzyły z mlekiem, a także z z czytaniem (wyłuskiwaniem słów) - "słonecznomleczny wers" stanowi tego piękną, skondensowaną metaforę. W ogóle Twój wiersz jest tak bujny i świeży, że ma się ochotę w nim zanurzać bez końca, czemu sprzyja klamrowa konstrukcja Cudownie liryczny utwór.

Pozdrawiam serdecznie