Coś ciemno w pokoju mi spoza ekranem
i nawet zegarek dziś szepce do oczu
"to twoja ostatnia", więc siadam i piszę -
wystukam po ciemku nasz wspólny testament.

Rozwarte nad kartką się śmieją mi dłonie
i papier tak jakoś oświeca mnie pustką,
że jakoś tak spisać się nie da już nawet,
bo nie mam nic; wsiąkł sympatyczny atrament

i wyśmiał mnie, głupi, do granic rozpusty,
że łzami utopię. Na rozdział słów sterty,
a żebyś ty tylko spod mej wyszła ręki;
nie umiem żyć naszych podzielić na wersy.