I.Natura

– O, żesz!

– Co znowu? Czego zapomniałeś?

– Niczego. Zobacz: prosiaczek i owieczka! I jeszcze, kurna, no, nie mogę, żabka, tam, na fontannie!

Wodzę za jego wzrokiem.

Faktycznie,  między kępą  floksów, a złocieniami stoi różowiutki, zastygły w bezruchu prosiaczek. Obok uśmiechnięta owieczka. Pośrodku ogródka pióropuszem wody strzela fontanna na cokole. Niewysoko strzela, raczej pluje, ale mokrym, którego krople spadają na rozkraczoną, wściekle zieloną żabę. Rzekotka nadrzewna w wersji gigant, na brzegu misy w kształcie muszli. Sztuczna, jak prosiaczek i owieczka, za to oczy ma ogromnie wyłupiaste.

– No i co z tego? Podoba się, to stawiają. Tobie się nie podoba, nie stawiasz. Proste.

– Ale po co to?

– Nie wiem, może oryginały  zjedli i postawili atrapy, żeby przestrzeń zapełnić? Wiesz, natura nie znosi próżni.

– Przecież to brzydkie!

– Ty też niepiękny, ale jakoś nikt nad tobą nie wydziwia!

Nabzdyczył się. Krótkie spojrzenie z ukosa. Na czole pionowa zmarszczka. Wygięcie ust. Mam przerąbane.

– No chodź, spóźnimy się! – Ciągnę go za rękaw.

Idzie, a raczej kroczy dostojnie. Urażony. Niedoceniony w swojej wyrafinowanej estetyce.

Za chwilę przystaje, twarz mu się rozjaśnia

– O! Tak powinno być! To jest naturalne!

Nawet nie muszę patrzeć. Wiem, co widzi.

Przy drodze, pod  zagajnikiem brzozowym, niemal tuż przy chodniku pasie się wielkie, czerwone bydlę. Podnosi łeb i potrząsa rogami. Rusza pyskiem w prawo, w lewo i znów: w prawo, w lewo. Gapi się na nas, machając ogonem.

– Kup sobie  i postaw przed domem. Będzie naturalnie, szczególnie gdy w placek wdepniesz. Od razu będziesz mógł magistra z olfaktologii zrobić.

–  Krowa jest naturalnie wpisana w wiejski krajobraz  – Niemal skanduje słowa.

– To byk.

Kuca. Sprawdza.

– Racja.

Byk robi dwa kroki w jego kierunku, on dwa do tyłu.

– Nie patrz na niego tak wyzywająco! Może się zdenerwować! – karci mnie.

– To idź go udobruchaj! Jak go pogłaszczesz, to mu wkurzenie naturalnie przejdzie. No, na co czekasz?

– E, tam! Nie mamy czasu na pierdoły. Chodź, bo się spóźnimy!

II. Ruch uliczny

 – Jeżdżą i jeżdżą po tej drodze! Przejść spokojnie nie można. Nie mają kiedy jeździć?

– A ogłosiłeś, że będziesz szedł?

– Też coś! Pobocze powinno być. Szerokie. 

– Ale nie jest.

– Ja uważam na pieszych jak jadę, a oni mi tu po odciskach zasuwają!

– Pozbądź się odcisków, to przestaną.

 – Ehehe! Mądralińska!

 – Zrzęda!

Człapie dalej. Niezadowolony. Zniesmaczony. Mars na czole.

Z oddali, gdzieś za nami słychać warkot samochodu. Ogląda się.

– Znów jakaś cholera jedzie, a ty człowieku uciekaj w trawę! Domów nie mają, że tak się włóczą? Dlaczego to ja mam ciągle lądować w rowie?

– Bo  najwyżej nogę skręcisz, a jak oni wpadną do rowu to się może źle skończyć.

–  Ale  mi życzysz! No patrz, wlecze się jak ślimak, zamiast normalnie przejechać, a ja w trawie po kostki.

– To wyleź z tej trawy i idź normalnie.

– Dobra, przejedzie, to wyjdę!

Powoli mija nas zielony Fordzik. Zatrzymuje się  kawałek dalej. Uchylają się drzwi kierowcy. Obcy facet.

– Spacerek do B.? Może podwieźć, bo ja też tam?

Wyłazi z chaszczy w try miga, biegnie do samochodu, rękę wyciąga do powitania.

– Jak to dobrze, że pan tędy przejeżdżał!

III. Szczur, BoboVita i aksjologia

Biega sobie Franuś po kuchni. Tam zajrzy, tu przystanie, jak okruszek znajdzie, w łapki weźmie, zje. Czasem wdrapie się na wiklinowy fotel, albo bo po nogawce na kolana wejdzie, i podsuwa pyszczek do głaskania.

Franutek może urzędować w kuchni, bo to dobre stworzenie. Kręci się koło nóg człowieka, wspinaczki specjalnie nie lubi, skakać też nie. Nieśmiałek z niego, żaden eksplorator. Dla odmiany, jego kumpel Maniuś, biega pod ścisłym nadzorem, bo inaczej byłby wszędzie. Przede wszystkim w szczurzym raju – kuble na śmieci.

– Po co ci te szczury, hę? – pyta, drapiąc Franusia za uchem.

– Bo lubię.

– Na co to komu! – Krzywi się. – Nawet na grilla się nie nadają, a tymi Gerberkami  i bananami co dostają, to prosiaka by utuczył. Przynajmniej byłby jakiś pożytek.

– A jaki pożytek z twoich modeli samolotów? Tyko kurz na nich osiada.

– Ale karmić nie trzeba.

– Za to są wszędzie!

Myśli nad ripostą. Głowę przekrzywił, patrzy gdzieś w dal, przeze mnie.

– Bo taki model to jak akt twórczy – mówi po chwili. – Powstaje coś, czego do tej pory nie było.

– Chłopaki też w akcie powstali. Kopulacyjnym i twórczym. Nie było ich, a są.

Rozżalił się.

– Czy ty przynajmniej raz  możesz się ze mną w czymś zgodzić?

– Mogę. Nie uważasz, że zakupy trzeba zrobić?

– Uważam.

– No widzisz, jacy jesteśmy zgodni!

Prycha jak niezadowolony kot. Wychodzi, po drodze zabiera Franka. Za chwilę znów zagląda do kuchni.

– Dobra, mogę iść po te zakupy, tylko zapisz mi na kartce. A chłopakom, to jaki obiadek kupić? Z pomidorami, to nie, bo nie lubią. Kiedyś im wziąłem, tylko, cholera, nie pamiętam gdzie, taki  sosik mięsny. Jak im dawałem, to mało  mi słoika z ręki nie wyrwały. To była chyba BoboVita…

– Jak ci się chce i nie masz nic lepszego do roboty, to lataj i szukaj BoboVity z sosikiem.

– A pewnie, że poszukam! Niech mają jakąś przyjemność! Bo gdyby nie ja, to one by tylko suche jadły! Myślałaś kiedyś o naturze zła?

Przejście od  Bobo Vity do aksjologii powoduje, że tracę rezon. Przerywam zmywanie, odwracam się od zlewu. Woda leci bezproduktywnie. Przekrzywiam głowę, patrzę czujnie.

– A tobie co?

– Mnie? Nic… Tylko tak sobie myślę, że zło istnieje samo z siebie, a dobro tylko dlatego, że jest jego przeciwwagą.

Wychodzi zadowolony, w oczach ma błyski.

Myśli, że, he, he, wygrał.