Ściany pokryte były białą farbą , która odbijała każdy strumień światła. Czystość koloru odzwierciedlający dusze. Tak łatwo jest poplamić nieskazitelną barwę słowem , gestem , czynem czy wydarzeniem. Siedziała w kącie swojego pokoju rozmyślając o tym co było , a co mogło się wydarzyć. W pokoju, który znajdował się na drugim piętrze , szczelnie zamknięty z małym oknem z widokiem na niewielki , piękny ogród , którym zajmowała się pan Ostrowski. Mówili na niego narcyz , nie z powodu zadufania w sobie lecz chorego zamiłowania do tych kwiatków. Ogród był dla niego wszystkim , całym życiem . Po stracie ukochanej żony tylko tyle mu pozostało , uprawa ozdobnych roślin kwitnących. Dziewczyna z białego pokoiku lubiła obserwować ogrodnika. Podziwiała jego jako człowieka. Zwykły starzec zajmujący się ogrodem , co tu podziwiać pomyślał by każdy z was. Jednak on miał coś czego Emilii tak bardzo mu zazdrościła , coś czego ona nie potrafiła. Była to chęć życia pomimo wszelakich przeszkód. Podziwiała jego zamiłowanie do ogrodu i to , że potrafił w ogóle coś czuć. Emilii kiedyś kwitnąca życiem nastolatka z promieniującym uśmiechem na twarzy i blaskiem w oku, a dzisiaj ? Dzisiaj było inaczej . Jej lustro odbijało wychudzone ciało , które ledwo stało na nogach. Kark nie miał już sił utrzymywać głowy , na której były podkrążone , szare oczy , wystające kości policzkowe i matowa skóra. Jej ciało nie przyjmowało posiłków od dwóch tygodni , dopiero od trzech dni lekarze podawali jej pokarm dożylnie. Była bliska śmierci ale to nie był pierwszy raz.