Przede wszystkim chcesz przestać czuć ten smród! Co z tego, że brak koordynacji i chaos. Że rozdarcia wzdłuż kręgosłupa, na którym przysiadają osy i wrony. Co z tego, że ktoś pyta cię o sprawy mniej ważne, skoro naprawdę nie wiesz! Nie przypominasz sobie.

*

Leży tam. Przemoczony do każdej możliwości, zupełnie jakby przed chwilą wyszedł z kąpieli. Nagi, jeśli brać pod uwagę brak oddechu. Tląca się raca.
Prezent na trzydzieste czwarte urodziny – dowód uznania zasług, czy może bardziej zwykła uprzejmość. Bo przecież kto wie, jak to mogłoby się skończyć w innym wypadku. Albo Oni, albo on.

*

- Przecież wspominałem, że kiedyś nie wytrzymam. Nie mam pojęcia skąd twoje zdziwienie. Przyznaj – gdybyś miała więcej odwagi, sama zrobiłabyś to już dawno!
- Kochałam go!
- Tak. On ciebie też. Udowadniał to za każdym razem, kiedy zasypiał na kanapie babci, z butami upierdolonymi błotem, poharataną gębą i tym swoim uśmieszkiem – zupełnie jakby zdawał sobie sprawę, ile to dla ciebie znaczy.
- To żadne wytłumaczenie! Oszalałeś! Jak mogłeś w ogóle myśleć, że tego właśnie chcę?! Że tego mi trzeba!
- Każdy ma swoje granice.
- Jakie znowu granice, o czym Ty mówisz?! Przecież to twoja krew! Nie pamiętasz już, jak uczył cię pływać i jeździć na rowerze?
- Chyba jak podtapiał i uderzał mną o płot, irytując się przy każdym mrugnięciu – nic specjalnego.
- A jak grał z tobą w kosza? Jak przywiózł ci z zagranicy piłkę na urodziny? Jak dzwonił co wieczór, żeby tylko nas usłyszeć?
- Ją. Żeby ją usłyszeć, nie nas.
- Bzdura! Nikt mnie nigdy tak nie zawiódł.
- Zawiódł – on.
- A teraz ty.
- Cóż... Z genami nie wygrasz.