spierdoliła mi kawał życia, jakby właśnie
wybierała sukienkę, w której pójdzie na
moje pogrzebanie. na początku przecięła
kilka mięśni twarzy, wykrzywiony próbowałem
się uśmiechać, jednak wyglądałem jak frajer
z tych piosenek, których nie puszcza się
na imprezach. wiadomo, trzeba mieć nienaganną
facjatę, czyste buty. wspominałem jej, że
jestem pariasem, a ona usłyszała: nigdy nie
pojedziemy do paryża.

kochana, wspólny język tylko wtedy,
kiedy myślałem, że to nasze całowanie
wyeliminuje wojny, wielkie brzuchy
i protekcjonalność.

potem wylała wrzącą kawę na ścięgna;
już w ogóle nie potrafiłem wyjść z domu
w kącie gloryfikowałem jej Podejście
do innych łóżek.

wróciła, jak wraca się do pustej piaskownicy
i placu zabaw, na którym teraz jest parking

niestety, mała, do mojej pracy nikt nie przyjąłby
sentymentalnej cipy.