Pokiwałam nieśmiało głową. Zastanowiłam się chwilę. Może to i jakieś rozwiązanie. Szybki zarobek, prawie bezbolesny, tylko ten uraz psychiczny, który z pewnością z moim szczęściem, by mnie nie ominął. Chyba jednak odmówię.

A niech to! Taka szansa stracona przez idiotyczne wychowanie

- Niech pan nie zaczepia młodych dziewcząt! – warknęła Helena.

- Ja nie zaczepiam, ja podrywam!

Mężczyzna chyba nie bardzo był świadom, jak postępować uwodząc kobietę. W każdym razie patrzyłam na niego z niewielką awersją, choć ukrywałam ją skrzętnie pod oszczędnym uśmiechem.

- To tym bardziej, proszę opanować swoje spierniczałe popędy!

Umilkł. Najwyraźniej nie godził się z przelicznikiem życia na ilość lat. Na tym tle wypadał w swoich oczach i pewnie wielu dzieci, dość blado.

Mimo wszystko, postać pana Andrzeja, propozycja zmiany płci i całe to gender, zmusiło mnie do refleksji. Zastanawiałam się, skąd przyszła moda na takie „zmiany” w wychowaniu seksualnym? Dokąd idzie postęp? Gdzie podziała się mądrość, biologia, prawa natury? Dlaczego Greenpeace jeszcze nie zaczęło protestować? Powinni przykuć się do jakiegoś ministra lub innego ważniaka, aby zapobiec wprowadzaniu przedmiotu traktującego o gender. Dlaczego muszę się zastanawiać nad tym, czy być dziewczyną, a może chłopakiem, kobietą z jajami, albo tylko sobą? Czemu nie mogę powiedzieć otwarcie:

„Nie chcę, aby moje dziecko kiedyś uczyło się w szkole, miejscu, które kojarzy z edukacją, że chłopiec może nosić sukienki, a dziewczyna kochać drugą – dogłębnie!”

Gdzie się skończyła moja demokracja? Wierzyłam w nią. A teraz… Wolność słowa? Czyste brednie, skoro nawet w Internecie za każde słowo, będące nie po myśli administratora, czeka cię ban. Kogo mam podać do sądu, gdy czuję, że obrażana jest moja religia i zatracane granice dobrego smaku? Z kim walczyć o nasze dobro?

No tak. Poprawność polityczna. Pewnie ten mały fragment zostałby wycięty, gdyby tylko znów istniała koncepcja cenzury. Jednak jej nie ma. Czy aby na pewno?