Mede_o, cóż za pesymistyczny wiersz. No jak można nie zakwitnąć wiosną, przecież to grzech, wiosną wszystko kwitnie.

Wiesz, mam w domu pewien kwiatek doniczkowy, który nie wiedzieć czemu zaczął gubić liście i marnieć. Przeniosłam go do innego pomieszczenia, konkretnie do kuchni, bo brzydko wyglądał w pokoju i zostawiłam na parapecie, żeby biedak dogorywał. I wiesz co, wypuścił nowe listki. Takie piękne zielone. A teraz jesień, nie wiosna. Normalnie cud
Wiec, cóż wiosną może się zdarzyć? Wszystko, tylko chęci trzeba.

Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam.

czyta się ten długi opis i czyta i przyznam, że aż się prosiło o spuentowanie z przytupem i się doczekałem wycisnęłaś soki, osuszyłaś ten kawałek drewna, jakbyś chciała mieć pewność, że da się go potem łatwo spalić. i spaliłaś na koniec błyskawicznie. jak dla mnie - fajny. zatrzymał, dał do myślenia, ponury obraz końca - nieuchronnego. już się nie podniesie. to święto zmarłych działa refleksyjnie, fakt. bo zakładam, że stąd ten nastrój. pzdr

Chyba nie ma człowieka, który chociaż raz w życiu nie doświadczyłby takiego stanu, kiedy nic nie cieszy, kiedy świat ma jedyny możliwy kolor - czarny, kiedy chciałby zasnąć i już się nie obudzić... Często jednak zdarza się tak (i na całe szczęście), że taki stan mija, że ten, zdawałoby się wyschnięty, pień w sprzyjających warunkach ożywa i zakwitnąć może.


Pozdrawiam, Lilah