Uroczy, magiczny i bardzo przytulny jest ten Twój wiersz, akacjowa. W sam raz na kołysankę, wbrew temu, co wybrzmiewa w puencie.
A wersy:



przypomniały mi bajkę o kocie Filemonie, którą oglądałam w dzieciństwie.
Nie wiem, jak ty, ale na mnie działała wtedy kojąco (o ile Ty też ją oglądałaś ), a przyznam, że byłam dość niespokojnym brzdącem.

Pozdrawiam!

Słodziak!
Agnes, jakbym oglądała bajkę Disneya!

No a ten kawałek to już przesłodki:



Mimo zachwytu, nie rozumiem tytułu. Co on oznacza dla wiersza? Gdybyż to jeszcze był Piotruś Pan i Wendy, ale to chyba jednak kot tak zamuzia oczka. Chyba?
Tak czy siak, wiersz czyta się jak bajkę dla dzieci- delikatną i zwiewną, co zauważyła
palcia

Agnes, zaryzykuję takie rozwiązanie - od pasa w górę oddać się mogła w moim przekonaniu jakaś roślinka (od pasa w dół była w ziemi), może to kwiat? Najpierw nasionko leżało jesienią w glebie pod liśćmi, potem spało a pokrywały go śniegowe kołderki, z kolei wiosną - wyjrzał kiełek i zobaczył prawdziwą wiosenną łąkę. Może dlatego napisane przez Autorkę "na przekór", bo dopiero zima idzie - a wierszyk byłby już o tym co dopiero nadejdzie. A ta mama, która uczyła rozwagi to może drzewo, z którego nasionko pochodziło. Część układanki trochę mi się nie skleja ;p, ale ...zaryzykuję, co powtórzyła po raz drugi
palcia

Pewnie.
I od razu mówię, że zrezygnowałabym z przecinków, zostawiając jedynie kropki.


Można dać - oczy otulił powiekami - i już nie ma "się".


Z tym "się" też można się pobawić.
- śnił o wielkich białych puchatych kołdrach -


Te dopowiedzenia brzmią nieco banalnie i przegadanie. Nie wystarczyłaby sama sukienka w te wszystkie kwiatki? Można zamiast tego rozbudować trochę końcową część.


W porównaniu z magicznym klimatem poprzednich wersów, te są jakby zbyt prozaiczne, a jednocześnie zbyt zawęźlone.
Zagadka zagadką, ale dobrze byłoby zostawić trochę wyraźniejszy trop czytelnikowi.
I może bardziej w konwencji poprzednich zwrotek.

No to Cię rozebrałam i zmykam.

Cmok, Agnesko