Od powrotu z wakacji, wszystko wydawało się Eli inne. Schody skrzypiały ciszej, za to często słychać było dziwne dudniące dźwięki. Miała wrażenie, że wizualnie też zaszły jakieś zmiany, ale nie potrafiła określić na czym polegają. Jednak dopiero, kiedy przestała smakować jej szarlotka mamy, pomyślała, że coś jest nie tak. Kiedy zapytała, czy to na pewno jej ulubione ciasto, reakcja wydała się jej co najmniej dziwna. Mama zapewniła, że zrobiła wszystko tak jak zawsze, ale minę miała przy tym niepewną. Dziewczynka już sama nie wiedziała, czy otoczenie robi jej żarty, czy coś nie tak jest z nią samą.

Tymczasem było coraz gorzej - zdarzało się, że słyszała szepty. Milkły, kiedy próbowała je zlokalizować. Do tego wszystkiego, zginęła jej ulubiona lalka. Pierwsze, co pomyślała, to że zostawiła ją u Helki – koleżanki z sąsiedztwa. Ubrała się i ruszyła do wyjścia z zamiarem odzyskania zguby. Drogę zagrodziła jej mama. Zamknęła drzwi na klucz i powiedziała, że nie wolno jej samej wychodzić. Kiedy Ela rozpłakała się, mama też zaczęła płakać.
Nie chciała wierzyć, żeby rodzice robili coś przeciwko niej, ale coraz częściej miała wobec nich podejrzenia. Dlaczego z takim zaangażowaniem zajmowali się jej kuzynostwem, a na nią patrzyli obco? Czemu nie chcieli wyjaśnić tych wszystkich dziwnych rzeczy?
Ale koszmar dopiero się zaczynał. Którejś nocy, obudziło ją tykanie zegara. Było inne niż zwykle. Drzewa za oknem szumiały wyjątkowo obco. Wstała z przeświadczeniem, że coś się wydarzy. Przechodząc koło lustra w korytarzu, kątem oka dostrzegła postać. Przerażenie niemal zepchnęło ją ze schodów. Krzyczała tak głośno, że w oknach sąsiadów zaświeciły się światła. Zaspana mama, nie chciała słyszeć o zjawie, ale poszła z Elą do pokoju i poczekała, aż zaśnie.

Paradoksalnie, to wydarzenie nieco uspokoiło dziewczynę. Mimo, iż bardzo bała się duchów, wolała myśleć, że mieszka w nawiedzonym domu, niż, że rodzice mają wobec niej złe zamiary. Była pewna, że kimkolwiek był ten ktoś - da jeszcze o sobie znać. I nie myliła się.
Zamykała właśnie okno, gdy dostrzegła odbicie na szybie. Zakryła dłońmi usta, żeby nie krzyczeć. To była czarownica. Miała zmierzwione siwe włosy, wysuszoną twarz, blade tęczówki i dzikie spojrzenie. Choć Ela cała struchlała ze strachu, tym razem nikomu o swej wizji nie powiedziała. Zaczęła unikać luster i innych gładkich powierzchni. Bała się o swoje życie i o życie domowników. Mimo ostrożności, wiedźma wciąż ją prześladowała. Raz pokazała się , gdy jedli obiad. Odbicie potwornego oka pojawiło się na łyżce i zaraz znikło, ale przerażona dziewczyna nie mogła powstrzymać krzyku. Innym razem dostrzegła ją w misce z wodą. Czuła, że zjawa jest powodem jej wszystkich problemów. Dziwiła się tylko, że jedynie ona ją widzi. A może to ona, a nie dom, jest celem ataków? Może czarownica z jakiegoś powodu wybrała ją i teraz próbuje opętać? Tej nocy dziewczynka zasnęła dopiero rano, gdy usłyszała krzepiące bicie dzwonów z pobliskiego klasztoru.

Ela starała się żyć normalnie, ale prawda była taka, że wiedźma wysysała z niej życie. Dziewczynka nigdzie nie czuła się bezpiecznie - to nasłuchiwała, to zamykała oczy. Zdarzało się jej krzyczeć ze strachu i we dnie, i w nocy.
Pewnego wieczoru jej psychoza sięgnęła zenitu. Właśnie otwarła oczy po krótkiej drzemce. Nad jej głową wisiał ogromny włochaty pająk. Dziewczynka z przerażeniem wyskoczyła z łóżka. Dobrze pamiętała opowieści babci, która mówiła, że atak złych duchów często poprzedza pojawienie się pająków albo innego robactwa. Postanowiła poszukać pomocy. Udało się jej wybiec z domu niezauważoną. Nie odczuwała zimna, mimo że biegła bez kurtki i w papciach. Całe szczęście, że klasztor nie był daleko.
***
- Dziękuję, że przyprowadził ją Ojciec z powrotem.
- To bardzo piękne, że opiekują się państwo mamą w domu.
- Ostatnio kompletnie sobie nie radzimy. Nawet nie zauważyłam, kiedy wyszła. Gdzie ją ojciec znalazł?
- Stała przy wejściu, koło misy z wodą święconą. Wpatrywała się w nią, płakała i krzyczała.
- Ona żyje we własnym świecie. Jest drażliwa, dzieci się jej boją. Cofnęła się do czasów, kiedy była małą dziewczynką. Mówi do mnie mamo... - Kobieta westchnęła cicho. - Starość to prawdziwy koszmar.