Wszyscy jesteśmy takimi Atlasami - łatamy, podpieramy, szpachlujemy, a niebo i tak wali się nam na głowy, i z ruin trudno je potem odbudować.

Spodobał mi się ten biedny Atlas, Apisie.
Jest mi niestety bliski.

Ale:

Można by to rozwiązać nieco inaczej, by nie było tej inwersji, bo widać, że została stworzona na potrzeby rymu.
Może coś w tym rodzaju?
- nic nie dało pod­pie­ra­nie
za pomocą dźwigni
więc ru­nę­ło moje niebo
a nie mam już in­nych

Najczęściej nie ma się już innych - to prawda.

Serdeczności