A wiesz, Mja, co Ci zaproponuję?

Żebyś zmieniła rym "natchnieniu/zdumieniu" na coś, co się nie rymuje i będziesz miała biały wiersz.
Bo na dobrą sprawę to jedyny rym w wierszu.
Oprócz wewnętrznych - poezji/rzeźbi, półdreszczem/pospiesznie, piękno/cierpkość.

Albo można też pobawić się tak, by te rymy wewnętrzne przenieść na koniec wersów i dopracować do wiersza rymowanego abba.
W ten sposób:
- złotą pur­pu­rą rzeź­bi odar­te z ma­rzeń piękno
po­skle­jam cie­bie mio­dem ubio­rę nagą cierp­kość -

- czeka na kocim grzbie­cie krzywi usta pół­dresz­czem
woda już roz­wią­za­ła wszyst­kie włosy po­śpiesz­nie -

W obydwóch zwrotkach musiałabyś wtedy zadbać o rymy okalające (bo ten gramatyczny "natchnieniu/zdumieniu" sugeruję zmienić).
Ja osobiście bym się skusiła na wersję abba.

Bo treść jest intrygująco i tajemniczo obrazowa, a rymy abba ładnie by ją uwypukliły.


Miłego dzisiejszego

Hey, good woman, I'm back
Lubię jak w wierszu jest to tylko muśnięte, niejako lekko zasygnalizowane, ale jest, wyraźnie i bezapelacyjnie, bo czuje się to od pierwszego słowa do ostatniego - więź, bliskość, wzajemne przenikanie, dwa światy, a jakoby jeden...

Ilekroć stykam się z tak utkanym wierszem, uśmiecham się pod nosem: jak wiele można oddać na tak niewielkiej płaszczyźnie słownej, po co wiele, jak mało czasem to bardzo dużo.
I tu tak jest.
I subtelny erotyzm, czający się między wersami.
Sprawnie ukryty, ale wyczuwalny.

W ogóle tekst działa na wyobraźnię, kreując liczne obrazy, a potem jest ten posmak, posmak jej i jego, spokojny, kameralny, ale konkretny