Około dziewiątej wpadła koleżanka i zapytała czy nie pobiegałabym z nią.

Spojrzałam zdziwiona, bo przecież znamy się od lat. I wie, że nie biegałam, nie biegam i biegać nie będę. Chodzę tylko dość szybko i na długie trasy.

- To znaczy ty będziesz sobie koło mnie szybko szła, a ja będę biegła - poprawiła się.

Koleżanka skończyła kiedyś AWF, odnosiła jakieś tam sportowe sukcesy i kogoś tam trenowała.

Niedawno dołączyła do kategorii wiekowej pt: BABCIA i bardzo jej zależy na utrzymaniu odpowiedniej formy fizycznej. Ma bowiem niedługo zajmować się swoją najpiękniejszą, najmądrzejszą na świecie i wyjątkową wnuczką. Pewnie planuje bieganie z wózkiem.

- Tylko się ubierz na cebulkę i nasmaruj grubo twarz kremem bo jest minus dwanaście i nieprzyjemny wiatr – poleciła mi. I dodała – to spotykamy się na dole za dwadzieścia minut. Myślę, że co najmniej godzinkę, a jak się uda to dwie – sprecyzowała planowany czas wspólnego bieganio-chodzenia.

Poranną toaletę miałam już za sobą, więc tylko grubo nasmarowałam twarz „kremem na mróz”.

I zaczęłam się ubierać. Najpierw od góry:

1….

2. cieniutki podkoszulek

3. grubszy podkoszulek /taki dla sportowców/

4. jeszcze grubszy podkoszulek, z którego Młodszy wyrósł już dawno

5. sweterek wełniany

6. dresik z kapturem

Potem od dołu:

1….2…

3. rajstopy grube

4. legginsy

5. cienkie dresy

6. grube spodnie od dresu.

Na stopy dwie pary skarpetek i odpowiednie buty.

Na głowę czapeczkę na kaptur od dresu.

I jeszcze krótki szaliczek.

Rękawiczki wełniane.

Kurteczka anty-wiatrowa.

-------------------------------------------------------------------------------------

Wychodząc spojrzałam do lustra.

Zobaczyłam szafę gdańską trzydrzwiową.

Załamałam się.

Rozebrałam się, zaszyłam pod kocyk.

I piję teraz herbatkę odchudzającą.

Ciekawa jestem jak długo wytrzymam patrząc na leżącą obok czekoladę mleczną z orzechami.