Narodziny.

• - Nie ma miejsc. Tyle ludzi zjechało się na spis. Szukajcie miejsca gdzie indziej.
• - Ale moja żona za chwilę będzie rodzić!!!
• - Nie krzyczcie. Mało tu takich? Wszyscyśmy dzisiaj w ciężkich terminach.

Powywalałby te cielska leżące pokotem jak kloce z izby, rozumie jednak ich utrudzenie. Sam jest zmęczony. Jest silny, to prawda, ale wie, że świata w te i we wte nie przenicuje.

„Mój Boże, nie potrafię żonie zapewnić miejsca na poród. Co ze mnie za mężczyzna?

„Panie, daj mi siłę i mądrość. Muszę uratować moją Marysię i to Maleństwo. Panie, pomóż!!! Jeszcze nigdy z nami aż tak źle nie było…

            Twardy człowiek, w sile wieku patrzy na swoją młodziutką żonę i kocha ją do zwariowania. Pamięta ten dziwny sen. Od czasu gdy ją poznał zupełnie nie rozumie życia, przecież Ona stawia mu takie warunki… i nagle ta ciąża. Nie jest idiotą i zna życie, ale nie może nie wierzyć tej Kobiecie.

            Nie pojmuje Boga nic a nic, a On wymaga od Józefa całkowitego zaufania. Zupełnie ignoruje głęboko zranioną, józefową męską dumę i... ten już głośno nie pyta. Żre w sobie wszystkie wątpliwości. Godzi to, co nie do pogodzenia. On jest wierny i sprawiedliwy i tak bardzo kocha tę swoją Marysię.

- Chodź, pokażę Ci gdzie możecie spocząć. Stara kobieta, pomarszczona jak suszony daktyl proponuje Józefowi i Marii gościnę.

• - Daleko to? – pyta Józef, patrząc na słabnącą żonę.
• - Bierz ją na ręce i pośpieszaj. To niedaleko. – Doświadczona kobieta właściwie ocenia sytuację.

W grocie cielaczek oblizuje pysk swojej krowiej mamy, ale to nie czas na takie obrazki. Maria zaczyna rodzić.

- Rozpalaj ogień i szykuj płótna - staruszka krzyczy do Józefa.

Ręce mu się trzęsą, ale krzesze iskry, biega do studni. Byłby przewrócił osiołka, szukając pośród bagaży właściwych materii wcześniej przez żonę przygotowanych...Wtem…płacz dziecka, a właściwie nie płacz tylko kwilenie.

            Józef rozdygotany wbiega do groty i widzi to Maleństwo wtulone w swoją umęczoną, ale jakże szczęśliwą Mamę.

            Mój syn?

            Twój.

Dziwnie ze mną Panie postępujesz, ale jestem szczęśliwy.