7:10. Mój Boże, spóźnię się do pracy! W zeszły wtorek, gdy mi się to zdarzyło, szef spojrzał na mnie spode łba, następnie wyprostował się, uniósł brew (jakby kpiarsko) i wycedził:

- To już ostatni raz. Następnym… wyrzucę panią.

Co miałam robić… udając zawstydzenie, natomiast nie kryjąc zażenowania bąknęłam:

- Przepraszam, to się już nie powtórzy.

- Co też panią zatrzymało, jeśli mogę wiedzieć?

- Tramwaj mi uciekł… - najnędzniejsza z nędznych wymówek, szlag!

- Niech pani zatem nauczy się… szybko biegać. – odparł lodowatym tonem

Nie odpowiedziałam, nie chcąc pogorszyć mojej  i tak już beznadziejnej sytuacji. Zabrałam się więc  do odpisywania na służbowe maile i porządkowania faktur. Z transu pracy wyrwał mnie telefon. Bynajmniej nie oficjalny. Nim spojrzałam na ekran mojego Iphona wiedziałam już , czyj numer tam ujrzę. Marek. Mój były, przyszły , niedoszły? Bóg jeden wie.

- Hej, ciii… nie mogę teraz rozmawiać. Jestem w pracy. – szepnęłam przez zaciśnięte zęby  do słuchawki, po trochu zdenerwowana, ale i nieźle podekscytowana.

- Wiem. Chcę cię tylko poinformować, że jutro będę w mieście. – odparł spokojnym głosem. Zdawać, by się mogło, że dla niego ta rozmowa to czysta formalność, jakby przekazywał tą informację już setny raz dzisiejszego dnia. Ta myśl nie była krzepiąca.

- Ok. Zadzwoń wieczorem to ustalimy co i jak. – wymamrotałam, spoglądając cały czas nerwowo w stronę drzwi. Nie chciałam, by szef po raz wtóry przyłapał mnie dziś na jakiejś niesubordynacji. 

- Oczywiście. Miłego dnia. – nadal ten bezbarwny, opanowany ton. Zaczynało mnie to martwić. Równocześnie moje serce biło jak szalone, a ręce i nogi miałam jakby z waty. Zastanawiałam się, czy jestem gotowa ujrzeć tego człowieka, przebywać z nim oraz rozmawiać, po tym wszystkim co mi zrobił. Czy będę potrafiła spojrzeć  mu w twarz bez lęku i załatwić wreszcie to, co ciągnie się już tyle długich miesięcy? Tego nie byłam na tą w chwilę w stanie przewidzieć. Wiedziałam jedno; chcę go widzieć.

- Nawzajem. Do później. – pożegnałam go prawie bezgłośnie i rozłączyłam się. Jak ja teraz wrócę do racjonalnej pracy? No nic, będę zmuszona znów cały dzień tylko udawać, że coś robię. Otworzyłam ponownie skrzynkę mailową i chcąc znaleźć sobie jakieś niewymagające myślenia zajęcie, zaczęłam usuwać starą korespondencję. Myślami byłam zupełnie gdzieś indziej. W parku miejskim, zeszłego lata, w ciepły, wilgotny wieczór. To tam się rozstaliśmy po raz pierwszy. (Tak, tak… było też drugie i trzecie, ale teraz nie o tym. ) Usiłowałam przypomnieć  sobie, co też mną kierowało tamtego dnia.  Przecież wówczas Marek nie był jeszcze taki najgorszy. Spóźniał się co prawda, nie dbał o mnie, zapominał o ważnych dla nas sprawach, no i niepochlebnie wyrażał się o mojej przyjaciółce, aczkolwiek nijak się to ma do późniejszej zdrady, co było przyczyną rozstania numer dwa. Postronny obserwator pomyślał by sobie zapewne, że jestem jakąś idiotką, bo kto by wytrzymał tyle z takim okropnym typem. Jednakże mną kierowały wówczas emocje. Nie uczucia. Miłość, która się kończy to nie miłość. Byłam więc wtedy po prostu cholernie zakochana, a następnie bezgranicznie zraniona. To mną  kierowało. No tak już sobie przypomniałam. Rozważmy teraz aspekt numer dwa; po co do niego wróciłam ? W sumie to nie powinnam, ale gdy tylko napomknęłam komuś o powodzie naszego rozstania, to mój rozmówca spozierał na mnie z niedowierzaniem i starał się mi uświadomić, że przecież spóźnianie się i zapominanie o drobnostkach to nie powód do rozstania. Wyzywali mnie od niedojrzałych. Ja tylko wzdychałam i kręciłam głową. Nie wiedzą jak to jest, gdy własny facet zapomina o twoich urodzinach. Uśmiechałam się tylko nieszczerze i mówiłam: „No wiem”, ale nie wiedziałam. W końcu jednak ich posłuchałam i wróciłam do mojego Pana Zapominalskiego. Nie ukrywał radości, gdy ujrzał mnie tamtego dnia pod swoim blokiem. Kupił mi nawet kwiaty. Cudnie.  Pachniały okropnie, były to bowiem stare narcyze. Kwiaty zazdrości. Co on mi tym chciał do cholery uzmysłowić?! Nie chciałam tego wiedzieć.

No i tak to z nami było. Ach te powroty. Nie było wprawdzie najgorzej. Starał się przez jakieś dwa tygodnie, a potem znowu wszystko poszło się kochać.  I nastąpiło rozstanie numer…

- Cholera Kaśka rób coś! – z rozmyślań wyrwał mnie głos przełożonej. Stała teraz nade mną i usiłowała zabić wzrokiem.

- Piszę właśnie raport. – odparłam zdezorientowana, poprawiając odruchowo koka.

- No widzę właśnie, że piszesz. Ten sam od godziny. Kochanie, my tu nie śpimy, my pracujemy.  – pouczyła z wyraźnym cynizmem. Cholera by ją! Jak to od godziny? Spoglądam na zegarek. Pięćdziesiąt dwie minuty temu naniosłam ostatnią poprawkę. Zaokrąglenia powinny być karalne.

- Już kończę.

- Mam nadzieję, chcę to mieć za pięć minut.

W pięć minut to ty sobie możesz zapewnić kolejny awans u szefa- pomyślałam.

- Oczywiście już się robi. – odparłam kolejny raz tego dnia pozorując poczucie winy. Szlag by z tą pracą. W nowym roku znajdę sobie coś lepszego. Ta, mam pewne…

Chcąc nie chcąc zaczęłam pisać ten raport, chociaż nie, pisać to szumnie powiedziane. Zamknęłam skrzynkę mailową i otworzyłam Google.  Już nie pierwszy raz miałam skorzystać z gotowca. Pozmieniałam tylko dane i już. Klik. Wysłano do przełożonej. Wróciłam do rozmyślań. Jutro w końcu go ujrzę! Tylko… w co ja się ubiorę? Niepostrzeżenie wyciągnęłam telefon i wystukałam: „Agnes potrzebuję twojej pomocy, shopping maybe? ‘’ . Wysłałam. Nie musiałam długo czekać na odpowiedź. Nie kontrolując w pełni tego, uśmiechnęłam się do samej siebie. Może w końcu zacznie się układać. Zdawałam sobie jednocześnie sprawę z tego, że prawdopodobnie jestem po prostu głupia. Znowu. Nie, idiotą jest się przez całe życie. Jednakże, coś, jakaś niewidzialna siła przyciągała mnie do tego człowieka. Mimo wszystkich naszych niedopuszczalnych historii nie potrafiłam go skreślić, ot tak, dla grymasu. Musiałam się na sto procent przekonać, że nie jestem w stanie wytrzymać z nim ani sekundy dłużej. Byłam zmuszona przez siebie samą poddać się testowi wytrzymałości, niczym Porsche z nowej kolekcji kuloodpornych "wynalazków". Masochistka? Nie, tak bym siebie nie nazwała. Bardziej egoistka, bo przecież poniekąd i ja go ranię. Och gdybym mogła się rozdwoić; jedna Ja byłaby z nim, a druga nie. Urządzałyby spotkanie raz w tygodniu i referowały przebieg życia. Wtedy przekonałabym się w końcu, która ma lepiej. Mam przeczucie, że znam już odpowiedź na to pytanie. Obie miałyby tak samo fatalnie. Ile bym dała za to, żeby on znormalniał, dojrzał, dorósł. Może tym razem? Mój wewnętrzny głos krzyczał mi "głupia! idiotka! kretynka! " , ale nie słuchałam go. Wyłączyłam myślenie, a ożywiłam nadzieję. W końcu to moja matka.