A ja bym to jeszcze przemyślała, Zoleńko.
Wiem, skąd się wziął ten wiersz. Wiem, jakie struny poruszył.
Bo trudno, żeby nie poruszał. I takie ujęcie działa.

Ale tak to widzę:

- w dźwięk się zmie­niał,
im bar­dziej duszę ucie­le­śniał,
tym gło­śniej od­kła­dał
w pła­czu gór i lasów.

do­no­szo­ny, a zmar­ły świa­tu
nim do­rósł,
tak bar­dzo nim się nie stał, nie stał.

Jak widzisz skasowałam drugie "się" i "zawczasu", bo przy formie "światu" (a nie światowi) tworzy się odpowiedni rym. No i "nim" moim zdaniem bardziej wpasowuje się w rytm.
Ale to oczywiście takie moje subiektywne odczucie.

Serdeczności

Odebrałam wiersz jako pewną przewrotną (?) wersję Exegi monumetum aere perennius, swoisty pomniczek, świadectwo traumy po śmierci dziecka, chociaż brakuje w nim lamentu czy skargi nad niesprawiedliwością losu.
Przypuszczalnie należałoby w nim odczytywać refleksje nad paradoksem braku równowagi w kole życia i śmierci: starsi żyją coraz dłużej, a ledwie narodzeni kończą swój żywot przedwcześnie. To oczywiście spore uproszczenie.

Tekst przypomniał mi o innym paradoksalnym znaku czasów: kiedyś na spacerze w parku odkryłam pomnik postawiony nowo narodzonym dzieciom (sic!), mający upamiętniać ich przyjście na świat. To nie żart, dzisiaj pomniki stawia się ledwo narodzonym, pewnie bardziej ze względów statystycznych.