Kiedy poeta, ten bardziej niszowy, napisze wiersz lub tak mu się wydaje, to natychmiast stara się ten swój tekst opublikować. Zaczyna od prostych pomysłów: poetica.art.pl, portal-pisarski.pl i tym podobne miejsca, ale po chwili czuje, że to jednak nie to samo, co publikacja książkowa. Niszowy poeta marzy bowiem o sławie, a przecież tej nie zdobywa się w turniejach jednego wiersza organizowanych przez różne portale internetowe.
Niszowy poeta zgłębia więc sekrety wydania tomiku poezji, przeszukując w tym celu internetowe strony różnych wydawnictw, ale za każdym razem wychodzi mu, że jeśli nie jest poetą już uznanym, to za wydanie swoich dzieł będzie musiał zapłacić. No to tego się nie spodziewał, bo skąd u niszowego poety mają być pieniądze?
Wkurwienie poety nie ma właściwie granic, jak nie ma granic jego pewność, że oto naród może być pozbawiony strawy duchowej najwyższego lotu /ale to cholera ładne zdanie - myśli sobie niszowy poeta/. W końcu rozwiązanie przychodzi tak jakoś samo z siebie: niszowy poeta wystawia swoje wiersze na allegro.pl /uwaga: patent!!!/.
Wiersze idą jak świeże bułki - za złotówkę krótkie, za pięć złotych bardziej przemyślane. Biznes się kręci, a niszowy poeta zaczyna opływać w dostatki ...
Żeby było jasne: to co powyżej, to tylko projekcja marzeń naszego poety; rzeczywistość okazała się bardziej prozaiczna: niszowy poeta nie ma na chleb i życie zmusza go do podjęcia pracy. Akurat trafia się robota w magazynie. Z niszowego poety staje się niszowym magazynierem. Ale od czego są wygórowane ambicje: nasz bohater coraz mniej pracuje, za to coraz częściej zastanawia się jak zostać guru wszystkich magazynierów, a umysł podpowiada mu, że jak się chce to można...
Każdego dnia świat traci miliony niszowych poetów. I każdego dnia nie zyskuje nic w zamian. Nie strzelajcie do poetów

msh