Ha ha ha, co za kozacki suspens, bravo, Hedwig, aleś mi dogodziła
Lubię twoją rozbrajającą, bezpretensjonalnie otwartą na czytacza szczerość, ujmowanie prostych, człowieczych spraw i problemów w sposób jasny i czytelny, bez barokowej ornamentyki - prosto z mostu, ot co!

A tu temat na czasie, od dawien dawna: wszak istnieją panny, to nie żart, które wprost organicznie "lecą" na księży, czytałem kiedyś o tym w jakimś piśmidle, pewnie czynnikiem zapładniającym ich "kochanie" jest kwestia "zakazanego owocu", tak to mi się widzi jakoś.
No i tu, u Ciebie, sytuacja podobna.
Nie wiemy tylko, jak daleko zaszła owa dziewoja w kontaktach z ukrywanym potajemnie kapłanem, i pewnie nigdy się nie dowiemy
No i kto zaczął.

Fajnie podkręcałaś napięcie.
Czułem, że na koniec będzie cios, no i był!
To jest to, co nazywam "dobrą, krótką formą".
Nic dodać, nic ująć

mike wiosennie pozdrawia

Krótko, zwięźle i dając do myślenia, Hedwig.

Ale przydałoby się małe dopracowanie, bo:


Połączyłabym część tych zdań dla większej płynności.
I przemyślała formy gramatyczne.


Za dużo "jaków".
- zapytałam, gdy już...




Wiem, że to mowa bohaterki, ale nie musi się aż tak rymować.


Nie dałabym trzech pytajników, tylko pytajnik i wykrzyknik.

Cóż... ksiądz też człowiek. A raczej mężczyzna.

Miłego

Trochę śmieszno, trochę straszno, ale tekścik prima sort.
Michał w komentarzu trochę rozwiązał sprawę, ale to nie do końca musi być tak.
Znałem kiedyś pannę, która seryjnie kochała się w trzech księżach po kolei.
Ja wiem, że z tymi miłościami różnie bywa, ale dziewczyna, o której piszę zwyczajnie myliła miłość do Boga z miłością do człowieka, Caritas myliła się jej z Erosem czy Wenus, a ksiądz w jej oczach był emanacją Boga. Czyli zwykła egzaltacja.
Może być tak jak pisze Michał - chęć spróbowania zakazanego owocu.
Podejrzewam jednak, że najczęściej miesza się egzaltacja z perwersją.
I kłopot dla wszystkich gotowy.
Bardzo udany tekścik.
Pozdrawiam serdecznie.

Nic nie poradzę na to, ze w moim odczuciu -Twój tekst w poprzedniej wersji był znacznie lepszy niż teraz.
Wtrącane raz po raz ,, jak" dodawało tempa i wyrażało spontaniczne emocje towarzyszące spotkaniu psiapsiółek, zapewne będących w dużej zażyłości, skoro zostawiają koszyki z zakupami i idą na pogawędkę.
Zakończenie rewelacyjne.
Chociaż...
Celibat księży wyznania rzymskokatolickiego wzbudza w chwili obecnej takie, nazwałabym delikatnie: sensacje.
Tymczasem u księży grekokatolików i prawosławnych małżeństwo jest normą.
Było: ,, zwyczajnie", gdy podczas spotkania w gronie znajomych u proboszcza (wyznania prawosławnego ) zebranych poczęstowała kawą i ciastem przemiła małżonka księdza. Nie ukrywali swoich uczuć. On: owszem, namiestnik Boga, ale jednocześnie mężczyzna, który potrzebuje stałej obecności kobiety w swoim życiu i ma możliwość zalegalizowania związku.
A co, gdy Kodeks Kanoniczny stanowi inaczej?
No właśnie - kłopot gotowy, gdy ,, chęć spróbowania zakazanego owocu" weźmie górę.

Po wniesionych przez Ciebie poprawkach - tekst jest bardziej, dużo bardziej nawet - poprawny stylistycznie; taki...; hmm... spełniający językowe normy.
Ale nic nie pocznę na to, że w poprzedniej wersji bardziej mi się podobał.