Witaj

Myślę, że chciałabym pamiętać. Najlepiej wszystko, ale wiem, jakie to staje się trudne z każdym kolejnym dniem, z każdą kolejną chwilą. Przypomnieć sobie daty, słowa, gesty i ludzi, których wtedy spotykaliśmy. Boję się tego dnia, kiedy zamarznę w ruchu, a jednocześnie wiem, że tak naprawdę dopiero wtedy będzie czas na odpoczynek. Ponadczasowy to wiersz, o przemijaniu nie tyle ludzi, co wszystkiego wokół, o pamięci, której z każdą chwilą ubywa. Aż chciałoby się zacytować Antoine de Saint-Exupéry: Wszyscy dorośli byli kiedyś dziećmi, ale niewielu z nich pamięta o tym.

I o tym, że dobrze jest pielęgnować w sobie dziecko. Może, gdy będziemy je pielęgnować łatwiej nam będzie zapamiętać więcej niż tylko jedną chwilę.

I na pamiątkę ze strony głównej:

Można powiedzieć, że w każdym z nas kryje się dziecko. Skrywane gdzieś głęboko, niewidzialne dla świata i innych. Rzadko pozwalamy mu wyjść zewnątrz, ujrzeć światło, cieszyć się ciepłem. Budzimy je tylko czasem, najczęściej wtedy, gdy nikt nie patrzy. Małą księżniczkę czy też małego księcia, który dobrze pamięta chwile szczęśliwości, kiedy wszystko wydawało się łatwiejsze, prostsze, kiedy smutek pojawiał się jedynie wraz ze stłuczonym kolanem.

Pozdrowienia