Piękny Twój wiersz; zainspirował mnie do napisania kilku wersów:

jej dusza mieszkała w oczach
a oczy były poetki
na rzęsach zastygła przeszłość
w spojrzeniu piękno z jej wierszy

jak malowane obrazy
strofy wplecione w codzienność
ballady rzewne elegie
i listy pisane sercem

,, w maju usłyszałam glejak
z mackami przy samej szyi
onko ruszyła z kopyta
przede mną długi maraton

w tym biegu sami wygrani
wszyscy dotarli do mety
biały kruk przysiadł za oknem
zniknęło lepkie powietrze"

Gratuluję, Kamyczku, wysokiego miejsca w Zaśrodkowaniu. W Twoim wierszu poruszasz bardzo trudny temat, obawy o stan zdrowia; niepokoje związane z leczeniem, z życiem, wszystko co związane jest z onko. Jak to dobrze, że przy bohaterce Twojego wiersza umieszczasz kochającego człowieka. Między wersami doczytać można o głębokim uczuciu łączącym tych dwojga.
Pzdr.

Chyba jednak pisania o bólu i ciężarze jest bardzo dużo w poezji. Może właśnie to jest powód, że poezja jest w tej chwili bardzo niszowym zjawiskiem (czytelnik spodziewa się, że w wierszach jest dużo bólu i cierpienia, więc unika; pisarz dzieli się swoim bólem i ciężarem, więc za nieetyczne uważa naturalne w ekstrawertycznym świecie wychodzenie do innych ze swoimi tekstami, reklamowanie, zachęcanie do pochylenia się i czytania).

Przejmujący wiersz.

Mnie też się podoba, Kamysiu.
Nosi w sobie jakąś tajemnicę, którą chciałoby się poznać.
Jakby cień jakiegoś ducha.

Ale mam dwie sugestie:

Dałabym kursywę.


Moim zdaniem bez przecinka.

Serdeczności

Oj, potrafisz, Kamyczku, rozwirować w czytelniku emocje.
Takie słodko-gorzkie, gdzie nikły uśmiech zaledwie opalizuje we łzie zawieszonej na rzęsach.
Ostatnia zwrotka poruszyła mną najbardziej.
I muszę się przyznać, że przeczytałam ją po wielokroć, coraz to bardziej pociągając nosem.
Jest w niej ta dusza, o której wspominasz. I jeszcze coś, nienazwane, a jednak najważniejsze.
Wzruszyłam się mocno.
Piękny wiersz.

Aha, tak jak napisała Miladora, przydałaby się kursywa.

Pozdrawiam

Są tematy, które wytrącają poetom pióro z rąk. I nie można napisać nic, a Ty dałaś radę. Napisałaś piękny wiersz naznaczony cierpieniem. Konsekwentnie, od poczatku do końca. I chociaż gdzieś czai się śmierć, piszesz o tym tak spokojnie, jakby przejście na drugą stronę było tylko mgnieniem, które daje nowe życie, pozostawiając na tym świecie tych, którzy będą jego przedłużeniem Tu i TERAZ. Niezwykły .. Pozdrawiam serdecznie i jestem dumna, że tak wiele dobrych wierszy powstało w 'moich' ramach. Buziaki

Długo zbierałam się do komentarza i w końcu jestem. Przejmujący wiersz, Kamyczku, skojarzył mi się z wierszem "Szpital" czytanej ostatnio przeze mnie nałogowo Ewy Sonnenberg:

(...)
Mistyka: ostatni oddech wyważony do bólu
W grymasie stężałych mięśni
czai się biel Biel
lekarzy pielęgniarek łóżek pościeli
ścian nocników podłóg okien tabletek
Biel twarzy
(...)

Twój tekst, choć równie wstrząsający, w piękny sposób, do pewnego stopnia "oswaja" odejście - czyni je bardziej ludzkim.

Serdeczności