Ciężka stalowa krata oddzieliła od dnia, mężczyzn stłoczonych w klatce która z impetem ruszyła w głąb szybu. Z hałasu, wyczulone ucho Adolfa wyłowiło słowa cichej modlitwy.

Pieronie, synek, to jest szola a nie kaplica!

Chłopak, skulony to rozmiarów sztyla , zamilkł. Usta modliły się nadal.

Nowy żeś jest?

Sztyl twierdząco pokiwał głową, nie przerywając modlitwy.

Pierwszy raz zjeżdżasz?

Tak.

A skąd jesteś?

Z wojska!

Z koszar na Porębie?

Tak!

To masz przerąbane. Jorg, widzisz, zaś nam przydzielili ducha!

Sztyl jeszcze bardziej się skurczył i zapytał drżącym głosem:

Czemu duch?

Jorg powiedz mu.

Widzisz synek, przy nos pięciu takich jak ty robiło. Jeden jest w Toszku, dwóch wolało więzienie, a dwóch … przed szychtą żykomy za ich dusze. Mamo.. wyszeptał Sztyl.

A twoi starzy kim są?

Ojciec adwokatem, mama nauczycielka! W Krakowie!

No ja. Rozumiem!

Klatka gwałtownie zahamowała. Nagłe szarpniecie i bezruch oznaczał że zjechali 300 m pod ziemię.

Mężczyźni wyszli.

Adolf zapytał: Karbidka masz?

Mam.

A wiesz jak ją zaświecić?

Nie!?

Masz przerąbane. Jorg, pokaż mu jak karbidka zaświecić.

Patrz! Jorg wprawnym ruchem zdjął górną część karbidki.

Karbidu masz dość. A woda? Adolf, Sztyl wody nie ma!

To niech nacedzi!

Cedź!

Co?

No nasikaj i będzie dobrze.

Tak przy ludziach?

Przy jakich ludziach? To są same chajery! A ten co fandzoli coś o jakimś planie sześcioletnim to towarzysz.
Słuchaj Sztyl… Julian mam na imię… Tu jak sztyl od mojego kilofa masz się trzymać blisko mnie albo Jorga. Patrz i ucz się, szybko się ucz! Duchów na tyj kopalni mamy dość!
… i dlatego nasza partia, przydzieliła wam do pomocy żołnierzy z WBP. Cześć pracy! – skończył towarzysz.
Adolf: Szczęść Boże chłopy! Szczęść – zawtórował chór. Ruszyli do przodka. Ogniki karbidek z wolna pochłaniał mrok chodnika.