Potisz, czasem znak od czytelnika "nie rozumiem" może być również bardzo wartościowy dla autora, wskazywać na hermetyczność tekstu, zbyt duże niedopowiedzenia.
Chociaż dla mnie akurat ten wiersz nie jest zbyt trudny w odbiorze, raczej prosty, ładny, mówiących o snach, nadziejach w życiu, marzeniach, o tym, co chcielibyśmy żeby się wydarzyło i co się wydarzyło na prawdę. Końcówka - prośba o jeszcze jedną śmierć w wyobraźni dobrze koresponduje z początkiem, w którym następuje jednak "szczęśliwe przebudzenie". Dla mnie to łączy się w pewną całość. Mnie to przekonuje, odnajduję się w tym wierszu.
Pozdrawiam serdecznie.

Nie wiem, czy dobrze jest opowiadać autorowi, o czym napisał, ale chcę się podzielić z nim swoimi wrażeniami.
To smutny wiersz. We mnie otworzył obraz nieuleczalnie chorego dziecka, nieważne w jakim wieku, choć na pewno już na tyle dużego, by uświadamiać sobie pewne sprawy.
Po szczęśliwym przebudzeniu, czyli gdy budzi się i jeszcze żyje, opowiada sny - zdrabnianie słów ostatecznych, tak jak istnieje ta ostateczność, czyli odejście, świadczy, że nie jest to dziecko zbyt duże. Dzieli te sny, odróżnia, na obecne i tamte, sprzed jedynej nadziei, która dawała mu jeszcze życie. Wie, że czas, który przyjdzie, będzie już tylko chwilą.
Jego końcowa prośba, by mogło jeszcze raz umrzeć w wyobraźni, znaczy, by mogło ponownie się obudzić - istnieć. By śmierć była tylko wyobrażeniem, nie prawdą.

Żadne dziecko nie powinno przechodzić takiej próby.


To bardzo dobry wiersz, Grafku.
Miłego.

Możesz nie zdradzać - mój obraz nie musi się pokrywać z Twoim - ważne, że wiersz coś otworzył w drugim człowieku.
Zresztą - to wcale nie musi być dosłowne dziecko. Wszyscy jesteśmy dziećmi, a podczas długiej choroby można się cofać do bezpiecznego dzieciństwa i wywoływać matkę.
Starzy ludzie, u których postępująca demencja zaćmiła już w dużej mierze teraźniejszość, pamiętają bardziej dzieciństwo i często zachowują się jak dzieci.
Moja matka też przywoływała swoją...


A na marginesie - nie przyczepiłam się do niczego, bo nie było do czego się przyczepiać.

Nie będę prosić o wyjaśnienia, ale dla mnie wiersz jest czytelny, choć nasuwają mi się tu dwa obrazy. Z jednej strony możliwe, że od siebie odległe, ale i bliskie, bo idą podobnym torem.

W pierwszym wariancie odnosi się do ciężko chorego dziecka zatem podobnie jak u Miladory. Druga opcja, bardziej drastyczna, że wiersz mówi o dziewczynie (kobiecie), która miała jakieś nadzieje, sny i coś nie wyszło. Próbowała popełnić samobójstwo, ale nie udało się i to matka czuwa nad nią aby nie zrobiła tego po raz kolejny.

Dobry wiersz. Pozdrawiam.