A mnie się bardzo podoba rozbudowany opis, w ciekawy sposób rozwijający i poszerzający tytuł wiersza. Odbieram tekst jako bardzo plastyczny, przesycony nieuchwytnym niepokojem (jak powietrze przed burzą piaskową?), niezwykle sugestywny i nastrojowy. W ziarenku piasku zogniskowała się cała historia związku dwojga ludzi, nastrój chwili i szepty żywiołów. Klimatyczny, piękny wiersz.

Pozdrawiam serdecznie

Jest wiele sposobów, za pomocą których można określić związek dwojga ludzi.
Tobie udało się tego dokonać w obrazowy i intrygujący sposób, Ajw.
Myślę, że każdy człowiek nosi w sobie jakąś pustynię - znaną tylko jemu.
Czy można wędrować po niej w dwójkę? I jak daleko?
Sporo myśli we mnie wzbudziłaś - i to dobrze.

Z dwoma uwagami tylko:

Rozważ:
- po za­cho­dzie słoń­ca niebo sty­gnie jak twoje oczy. -
Myślę, że dookreślenie "szybko" nie jest tu potrzebne.


Nad tą "nieskończonością" też bym się zastanowiła, gdyż ona mówi jednocześnie i zbyt dużo, i zbyt mało. To już trochę wyświechtane słowo i może warto byłoby się pokusić o coś bardziej oryginalnego? Coś, co otworzyłoby szerszy, bardziej wymowny obraz?

Ale coraz bardziej podobają mi się Twoje wiersze.

Serdeczności

Ależ nie zanudzasz, ajw, wręcz przeciwnie - piszesz "dostępnym" językiem, obrazowo, ładnie budujesz klimat. Mnie się podoba. Już sam tytuł: piasek w oczach zapowiada, że nie będzie lekko, łatwo i przyjemnie - i nie jest, ale za to jest prawdziwie, jak w życiu: wiatr osa­dza na ustach słony smak, gdy ca­łu­jesz łzy, które ucie­kły spod po­wiek, a puenta mię­dzy nami pu­sty­nia, cią­głe wa­ha­nia tem­pe­ra­tu­ry utwierdza mnie w tym przekonaniu.
Jest pięknie. Jest ciekawie.

Serdeczności.

Oczywiście, że rozumiem.
Po zachodzie słońca niebo stygnie tak szybko jak twoje oczy.
Albo - twoje oczy stygną tak szybko, jak niebo po zachodzie słońca.
Ale ktoś, kto był tam lub czytał o pustyni, wie, że przejście z gorąca do zimna jest bardzo szybkie. Jakby w jednym momencie.
Dlatego wydawało mi się, że nie trzeba tego dopowiadać.
Chociaż to moje subiektywne odczucie, bo lubię niedopowiedzenia.

A mnie rażą sentymentalne tropy. To biały wiersz, śmiało możesz się obejść bez nich:



Gdyby mi wolno było poddać wiersz korekcie, tak by wyglądał.

Wiem, powiesz, że to już nie Twój styl. Zrozumiem

Wiersz i tak mi się podoba, jednak... Może przemyślisz oczy i łzy ?

Serdeczności,

z.

to gdybyś coś chciała zmieniać
Byłem na wycieczce w Tunezji, spaliśmy na Saharze. Egipskie ciemności. Przyznam, że i w Brazylii zmrok szybko zapada. Temperatura jednak nie zmienia się za bardzo. Pewnie Atlantyk nie pozwala średnio mi się podoba. ale podoba. pzdr