Pomysł jak najbardziej, ale nad wykonaniem pomarudzę, Ajwik.

Dlaczego?
Bo prowadzisz wiersz prawie wyłącznie za pomocą tych samych i niekiedy rymujących się form gramatycznych, które gryzą mnie w ucho:
- mówisz/wyśpiewujesz/odczytujesz/tatuujesz -
- otwieram/ubieram/rozwijam/pulsuję -
Nie mam zamiaru obniżać Ci poprzeczki, więc się przyczepiam.

A przy okazji:

Aksamit zawsze jest miękki.

A teraz przycupnę gdzieś w kąciku i poczekam.

Akurat. Tłumaczenie poety, który de facto nie pisze jedynie dla siebie, lecz także dla innych, że przypadkowe rymy mu nie przeszkadzają, jest równie niemądre, jak tłumaczenie prozaika, że nie zawadzają mu błędy gramatyczne czy stylistyczne.
Więc nie obniżaj lotów, tylko zacznij kombinować.

Ilekroć pojawiam się u Ciebie, a czynię to z ulubioną regularnością, zawsze wiem, że się nie zawiodę, bo?
Świat, w którym kochają twoje kobiety, jest moim, odnajduję się w nim bez trudu, zapewne poprzez powinowactwo uczuciowo-duchowe obrazy malowane przez Ciebie tak do mnie przemawiają, bo znam je z życia.

Pięknie prowadzisz wersy, trzeba czytać powoli, przystając przy poszczególnych słowach-kluczach, delektować się przeróżnymi smaczkami, impresjami, niedopowiedzeniami, tym, co buduje aurę kochania, nienachalnie, a subtelnie i bardzo naturalnie.
Używasz znanego już słownictwa, ale odkrywasz je na nowo, nienowym rekwizytom nadając nowe odcienie.
I po mistrzowsku oddajesz "elektryczność", jak jest między nią a nim, dyskretnie, pomimo to wyraziście.

Wiesz, że będę wracał, prawda?

Nie zabłysnę oryginalnością, ale napisać do muszę - świetna pointa! Bardzo umiejętnie bawisz się tutaj słowem, znaczeniem, metaforą. Wiersz nie pozbawiony jest też klimatu, który zawsze tworzysz u siebie, a który sprawia, że jest właśnie rozpoznawalny i można się jeszcze długo nim delektować. Relacje damsko-męskie jakie opisujesz w są zawsze emocjonalne, pełne rozmaitych przypraw i kolorów. Mrr... wychodzę zadowolona

Pozdrawiam!

To tak jak każda kobieta... nigdy nie mamy i nie wiemy w co się rozebrać... lub ubrać. Erotyki to nie jest bajka dla mnie, bo ich nie czuję...ale podoba mi się konwencja i pomysł. Fajnie.
Pozdrawiam, dark_kid.

PS: Co do tytułu... jest bardzo prawdziwy, bo zazwyczaj to co sobie wmówimy staje się realnością. Jak kiedyś powiedział mój brat "Kłamstwo miałoby nogi długie, gdyby było prawdą."

Znakomicie od początku do końca, ajw. Zmysłowo, dysząco, parnie – jak to zawsze u Ciebie. Świetnie bawisz się słowem. Siła wyobraźni, siła celnych skojarzeń. Rozbijasz utarte zwroty i tworzysz nowe niezwykłe sensy. Bardzo na TAK, ajw. I muszę, muszę (inaczej się uduszę) – dlaczego wiecznie czytam o zarzutach z rymującymi się końcówkami form naturalnie w j. polskim mającymi podobnie brzmiące końcówki - o zgrozo! nawet w prozie. Kto wyznaczył nowy standard, że tak nie wolno? Nie rozumiem tego zarzutu. Znów zadedykuję Noblistkę:

Umrzeć - tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.(…)
Do wszystkich szaf sie zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Pozdrawiam.