Witaj Potisz.

Cholernie zastanawiający tekst. Myślę że to wiersz o pokładanych w kimś nadziejach, które nie zawsze dają się urealnić. Pozdrawiam.

Ciekawa interpretacja, Wiolin. Pozwól, że zabiorę ją ze sobą

Zola, myślę, że jednak sztuka. Poprzez niektóre swe obrazy Warhol nie pochwalał sposobu, w jakim informacja przemieszcza się po świecie. A konkretny przekaz czyni z jego dzieł sztukę. "Puszka zupy Cambella" była głosem podświadomości artysty.

Dzięki wam za wizytę

Przyznam, że bardziej podoba mi się Twój wiersz, Grafku, niż sztuka Warhola.

Ale z jedną uwagą:

Prowadzisz wiersz w czasie przeszłym, więc tu także powinien być przeszły - zdołała.

Miłego

Mam podobnie jak Mila - jakoś mnie sztuka Warhola nie zachwyca, przez swój wyraźnie komercjalny i masowy charakter. Choć może ona mieć dużą wartość jako dokumentacja ducha epoki. Twój wiersz świetnie to wyraża.

Nota bene, bardzo ciekawym odniesieniem do twórczości Warhola jest np. wiersz Ewy Sonnenberg "five o'clock pod tytułem: gdyby andy warhol był marilyn monroe, dialog na five cup of tea" z tomu "Kraina tysiąca notesów", przynoszący m. in. alternatywną wersję genezy śmierci gwiazdy kina - polecam gorąco nie tylko przytoczony niżej fragment:

filiżanka nr 3 (chińska porcelana):
jestem pełna zielonej herbaty i innego zdania amerykańskie twarze
drażnią moją delikatną tkankę arystokratyczną barwę czy może być coś
gorszego? chyba nie brr! nigdy w życiu! to złudne tempo sukcesu
błyskawicznie z minuty na minutę właściwie nie wiadomo jakie to
piękno jest naprawdę ani myślę maltretować ego ułudą
bezsensownego pośpiechu za grosz refleksji wystarczy że cywilizacja
każdego roku popada w zbiorowe samobójstwo przypominam sobie tę
straszną plotkę o marilyn biedactwo nie umiało sobie poradzić a może
zrobiła to z rozpaczy o ile pamiętam warhol zupełnie zniekształcił jej
buzię coś dodał coś zabrał zrobił z niej martwą kukłę z sitodruku na
oczach tego by nikt nie przeżył