-Ann proszę powiedz czy dotykasz czasem szczęścia?
Anna patrzyła zaskoczona. Nikt nie pytał jej w taki sposób, przecież szczęście, to dla większości zbyt abstrakcyjne pojęcie, ona jednak wiedziała dobrze, co na myśli miał Morten
- Są dwa momenty kiedy czuję szczęście. Pierwszym jest poranek, gdy wszyscy jeszcze śpią, a jedynym moim towarzyszem jest wschodzące słońce. Budzi to we mnie zawsze wielką falę optymizmu, takiego nieopisanego szczęścia. Kolejny budzący się dzień przepełnia mnie nadzieją.
-nadzieją na co?
- na coś wspaniałego, co może się wydarzyć. Każdy dzień jest jak niezapisana kartka, sami przecież malujemy na niej obraz i to jest prawdziwy cud. Codziennie dostawać nowe sztalugi, płótno i paletę barw. Przez cały dzień móc tworzyć własną mandale. Czasem więcej jest w niej kwadratowego smutku, a czasem okręgów radości. Od nas zależy, jaki jest całodniowy efekt naszej pracy, czy wytworzone emocje rozjaśniają obraz, czy budzą niepokój przez nadmierne zacienienie.
- w twoich jest więcej cienia, czy blasku?
- chyba cienia, ale jest też ta wiara, że te kolejne będą jaśniejsze…
-a ten drugi moment?
- to ten czas krótko przed zaśnięciem, gdy dzień już za mną, a jego obraz jest już gotowy, gdy tylko mogę ocenić, obejrzeć jak wyszedł tym razem. Często jestem rozczarowana, nawet bardzo często, kształtem jaki stworzyłam, gamą kolorystyczną jakiej użyłam.
- i to cię cieszy?
-nie, nie, chodzi raczej o możliwości jakie daje nam sen. Noc zajmuje zawsze druga stroną naszego płótna, tam malujemy jakby mniej świadomie, nie mając na to większego wpływu, ale sny potrafią dać nam energię, zaskoczyć cudownie. Zamalować wszystkie szarości powstałe w ciągu dnia, wlać taki blask, który przebije się na tę drugą stronę niezbyt udanej pracy, wykonanej na jawie.