Я обнял эти плечи...

Я обнял эти плечи и взглянул
на то, что оказалось за спиною,
и увидал, что выдвинутый стул
сливался с освещенною стеною.

Был в лампочке повышенный накал,
невыгодный для мебели истертой,
и потому диван в углу сверкал
коричневою кожей, словно желтой.

Стол пустовал. Поблескивал паркет.
Темнела печка. В раме запыленной
застыл пейзаж. И лишь один буфет
казался мне тогда одушевленным.

Но мотылек по комнате кружил,
и он мой взгляд с недвижимости сдвинул.
И если призрак здесь когда-то жил,
то он покинул этот дом. Покинул.

Objąłem te ramiona...

Objąłem te ramiona i spojrzałem
na to, co skryte było za plecami,
i wysunięte krzesło tam ujrzałem
jak się zlewało z jasnymi ścianami.

Lampka blask ostry rozsiewała wokół,
Tak nieprzychylny dla mebli wytartych,
Dlatego właśnie kanapa, ta w rogu,
brąz zamieniła na żółtawe barwy.

Stół pustką świecił. Połyskiwał parkiet.
Piec ciemniał w kącie. W ramach zakurzonych
zastygał pejzaż. Tylko kredens zdał się
jedynym meblem z lekka ożywionym.

Ale motylek po pokoju krążył,
moje spojrzenie z bezruchu wybawił.
I jeśli kiedyś tu duch jakiś gościł,
to pozostawił ten dom. Pozostawił.