Chciałobym opowiedzieć Ci o szumie morza. Wiesz jak szumi?
Dla mnie szumi dryfowaniem pośród dawno puszczonych kaczek, zmarszczkami wygładzonymi ciszą, tym szczęściem wyprasowanych koszul. Moje morze szumi jak mucha zatopiona w bursztynie. Ja zaś samo unoszę się niczym plankton - ulegle, zielono. Mam zamknięte oczy, a usta rozchylone. Zdaję się czekać na smakołyk. W milczeniu staram się śnić o milczeniu. Bezgłośnie wykrzykuję ciszę. Snują się cienie smętnych delfinów w pustce. Przez chwilę obserwuję je dłońmi. Mają takie rybie płetwy, takie rybie. Ale przepraszam. Wyrażam się prosto, zbyt topornie dla Ciebie jednak. Jak mam wytłumaczyć - Tobie - widzącemu od urodzenia. Rysowałeś kiedyś morze - pół niebieskiej kartki. Parę białych kresek, zieleń, róż, żółć. Nie narysowałeś morza. A ja nie potrafię Ci go opowiedzieć, żebyś mógł je narysować. Chociaż to nieważne. Już dawno zapomniałeś o tym rysunku i tylko ja wciąż mam go między sufitem a podłogą. Zawsze łatwo zapominałeś. Umiejętność ta była wprost proporcjonalna do twojego egoizmu.


 Przyjdź kiedyś do mnie...


Usiądziesz  na drewnianym leżaku z obiciem w paski. Weźmiesz apaszkę wiszącą przy prawej krawędzi Twojego rysunku. Złożysz ją względem środka, przyłożysz do twarzy na wysokości oczu, schwycisz końce za głową, skrzyżujesz, przepleciesz, zaciśniesz. Upewniwszy się, że nic nie widzisz wstaniesz i pójdziesz przed siebie. Gdy poczujesz szum morza na Twoich stopach, zatrzymasz się. Ulegniesz tej chwili jak mucha żywicy. Wrócisz. Zagrasz morze pędzlem. Na stole w kuchni znajdziesz gwóźdź i młotek. Powiesisz nowy obraz tak, aby od starego dzieliła go apaszka. Wyjdziesz na spacer po plaży. Zamkniesz oczy i będziesz szedł aż się spotkamy - ulegli, zieloni, z oczyma zamkniętymi piaskiem, z ustami czekającymi na smakołyk. Będziemy śnić w milczeniu. Będziemy patrzeć na szum morza, bezgłośnie wykrzykując ciszę.