Розы

Как хороши, как свежи были розы
В моем саду! Как взор прельщали мой!
Как я молил весенние морозы
Не трогать их холодною рукой!

Как я берег, как я лелеял младость
Моих цветов заветных, дорогих;
Казалось мне, в них расцветала радость,
Казалось мне, любовь дышала в них.

Но в мире мне явилась дева рая,
Прелестная, как ангел красоты,
Венка из роз искала молодая,
И я сорвал заветные цветы.

И мне в венке цветы еще казались
На радостном челе красивее, свежей,
Как хорошо, как мило соплетались
С душистою волной каштановых кудрей!

И заодно они цвели с девицей!
Среди подруг, средь плясок и пиров,
В венке из роз она была царицей,
Вокруг ее вились и радость и любовь.

В ее очах — веселье, жизни пламень;
Ей счастье долгое сулил, казалось, рок.
И где ж она?.. В погосте белый камень,
На камне — роз моих завянувший венок.

1834

Róże

Jak piękne i jak świeże były róże
W moim ogrodzie! Jak wzrok przyciągały!
Jak je chroniłem przed wiosennym mrozem
I przed uściskiem rąk zlodowaciałych!

Jak strzegłem, jak pieściłem wczesną młodość
Różyczek moich, ich ponętne szyje;
Zdawało mi się, że w nich kwitnie radość;
Zdawało mi się, że miłość w nich żyje.

Aż raz przede mną stanęła dziewica,
Prześliczna niczym anioł prosto z raju;
Szukała wianka z róż i dla jej lica
Zerwałem kwiaty czarodziejskie z gaju.

I róże w wianku zdały się piękniejsze,
I bardziej świeże na jej młodym czole;
Jak się na włosach lubej kładły wdzięcznie,
Splatając z rdzawo-miedzianym kędziorem!

I rozkwitały wraz z piękną dziewicą
Wśród koleżanek, tańców, biesiad miłych,
W różanym wianku zdała się carycą,
U jej stóp radość i miłość się wiły.

W oczach wesołość kwitła, życia płomień,
Jej długie lata szczęścia los wywróżył, -
Gdzież ona dzisiaj?... Grób i biały kamień,
A na nim wianek, obumarły róże.

1834