Był kiedyś człowiek z wielkim majątkiem, który przemierzał świat w poszukiwaniu bogactw. Otoczył się skarbnicą największą na ziemi, jednak ciągle czegoś mu brakowało. Podróżował więc dalej, szukał głębiej, niecierpliwił się coraz bardziej. W końcu zwrócił się do Boga:
- Mam wszystko, co w mym świecie najdroższe, lecz braknie mi czegoś. Boże, obdarz mnie tym, co mi braknie. Daj mi największą wartość, jaka istnieje.
Bóg wysłuchał i zgodził się:
- Wyślę Cię do świata, po którym nikt nie stąpał, do świata, w którym znajduje się to, czego Ci braknie. Nie tkniesz jadła i poić się nie będziesz. Będziesz tylko szukał swego celu.
Zesłał wtedy Bóg człowieka do krainy wiecznych ziem jałowych, suchych gleb i stromych skał. Człowiek począł szukać swego skarbu. Sprawdzał każdą skałę, każdy kąt, zaglądał pod każdy kamień. Nie znalazł nic, lecz nie poddawał się. Wędrował bez przerwy i szukał. Mijały godziny, dni, tygodnie i miesiące.
Nagle człowiek zatrzymał się i usiadł;
- Boże, ja jestem swym skarbem. W tym świecie nicości, gdzie wszystko jest martwe, ja jestem jedyny żywy.