Grzeszno-Święta - gotikamr
Proza » Obyczajowe » Grzeszno-Święta
A A A

 

Grzeszno-Święta.

Dla siebie samej niepojęta.

 

W przeddzień pierwszego dnia wiosny, a nie był to dzień radosny, na świat przyszłam. Niechciana, nieoczekiwana, przed oczami sąsiadów chowana, gałęziami nieprzycinanych drzew, odgradzana. Wiele słów na nie, jednak jedno było, chcę. Z grzechu poczęta, z miłości nadgryzionej, szarpiącej, po kątach chichoczącej, na spełnienie nie przyzwalającej. Owoc cudzego łoża, na nieszpory spóźniona matka z policzkami płonącymi zdążająca. Wybacz Boże, żem zgrzeszyła, żem chwili uległa i jemu, temu złemu, zawierzyła. Co nią targało, włosy rozwiązywało, jaka to była podstępność, czy miłość czy uległość? Lepiej nie wyciągać ręki po nie swoje, żyć jak przykazano, wbrew sobie, lecz w modzie. Takie to były czasy, ale cóż to tłumaczy. Technologia szybciej się rozwija, a do siebie samego, wciąż dzieli mila. Szukam miejsca na odświętność, nie na obojętność. Lekarstwa na dróg pokrętność, jedności podzielność. Krawcowa ze mnie wyborowa, w zazdrości widokiem jak życia na łące używa krowa. Ze szmatek, z łatek, skrawki sztukuje, do całości dopasowuje. Czym jednak mierzyć? To jedno mnie nurtuje. Jaką miarę obrać, jak sprostać, z nadmiarem balastu się rozstać. Wszystko, co do tej pory świętością mi było, w proch się zmieliło. Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz, przyszło mi teraz nucić. I być może w tym cała, ot tajemnica, wrócić do początku, ku końcowi się skłaniając. Z pokorą, ze zniżoną głową, bez pożądań zbędnych, do niczego nie potrzebnych. Jakim się było, nie, kim się stało, po drodze nie różami usłanej, lecz w zatraceniu, lęku, daleko od ziemi obiecanej. Wybaczenia na siebie szukać, do drzwi innych przestać pukać, włosy rozpuścić, krwi własnej upuścić. Spuścizną przestać się łudzić, usprawiedliwiać, oczy otworzyć, zbudzić płacz marzeń, poranny śpiew zórz, Panie dopomóż. Z grzechu poczęta, do świętości napoczęta, rozpoczęta, samej sobie zostawiona, niewidząca, jaka pora. Coś świtało, coś jęczało, coś się domagało, dobijało, brzęczało, smagało, coś poniewierało, przypominało, jednak w kąt się wypędzało, zamiatało. Szufla pusta, miotła przybrudzona, wyciągam ramiona, kogo obejmuje, czego szukam coraz czulej. W jakiej baśni się zaczytałam, na jakich kartkach zostałam, i czego tak usilnie pilnowałam. By nie uleciało, a tajemnicy skrywanej nie ubywało. Czymże to wszystko było, bo przecież nie tym, co się urodziło. Co z grzechu, przypadku, powiło, na świecie się zjawiło. Miało być czyste, święte, a z początku przybrudzone, podążyło w inną, obcą stronę. Miało być wyczekiwane, ukochane, a było ledwo, co tolerowane. Bękart. To słowo przed imieniem stało, określało, napiętnowało. Dziecko z nieprawego łoża, szczypta pieprzu, wir w powietrzu, pierwsze namaszczenie, coraz cichsze kwilenie, odwieczne niezaspokojenie. Matko moja, ojcze mój, gdzie jest teraz czysty zdrój. Darowizna ponura, w cieniu gradowa chmura. Coś już kropi, coś już sączy, rozerwane myśli łączy. Pajęczynka, a w pajęczynce mała dziewczynka. Dziewczynka dorasta, pajęczyna się rozrasta. Jam nie muszka, jam dziewuszka, wypuść mnie ze swojego brzuszka. Mamusiu kochana, między twoimi nogami sączy się rana, porodami rozrywana, wdzieraniem tatusia plądrowana. Przestań modlić się do Boga, dławi cię ciągła trwoga. Niekończąca się wędrówka, codzienna harówka, uczuciowa głodówka, niezaspokojone pragnienie, zupełne wycieńczenie. Nie doczekałaś wiosny, wina smaku, tylko braku. Niedostatek, wyrzeczenia, i niedotrzymane przyrzeczenia. W imię czego ta ogromna rezygnacja z siebie, aż zupełny brak ciebie. Nieustanne modły, różańce, paciorki poddańcze, westchnienia i marzenia, stworzone do niespełnienia. Może z przemodlenia te omdlenia, zaślepienia, dobroć serca, cecha wielka, pod warunkiem, że nie męka. Z męki i upodlenia, o raju mówiłaś, a po ziemi w dziurawych butach chodziłaś. Wiem, chciałaś dobrze. Nie wiedziałaś, że na coś zasługiwałaś, z komplementów się śmiałaś, od pokus, jak od natrętnej muchy odganiałaś. Świętą chciałaś być, inaczej zacząć żyć, a czas mijał nieubłaganie. Jak w przeciągu życie ci minęło, otwarte i zamknięte drzwi, a ty przytrzaśnięta w nich. Czas wyrzeczeń, pieśni z modlitewnika, i Jezusa za przewodnika. Wiele we mnie gniewu, nie na ciebie, bo ty już od dawna w wymodlonym niebie. Na czasy głupie, skwarki w zupie, chleb na kartki, paczki zza granicy, prości robotnicy, bezdusznego rządu czeladników, PEWEX-ów z Donaldami i dżinsami, spóźnioną szczepionką na ruskie wybuchy, meble Bieszczady spod lady, pochody od parady. Pewnie w grobie się przewracasz, kiedy spoglądasz na dzisiejsze czasy, i w duchu myślisz, niech nam Bóg wybaczy, to, co spaczył. Coraz większą samotność, Iphony bez duszy, najlepszych przyjaciół lajkujących, po nocach w poduszkę płaczących. Słów niezrozumienie, dwudziestoczterogodzinne kuszenie, coraz większe zniewolenie. Dziś nie potrzeba Związku Radzieckiego, Facebooka masz krwistego, do czerwoności nabrzmiałego. Komara pęczniejącego, do pustki coraz większej zapędzającego. W kozi róg, nie obfitości, zależności. Postęp, podstęp. Wielki rozstęp. Nie wiadomo, czym był wiersz. Książka, wstążka. Z niedosytu najłatwiej przejść do przesytu. Z braku miłości do zależności. Nikt dziś czasu nie ma, wielka ściema. Nikt dziś pojęcia nie ma, czym czas jest. A czas, to ten, kto jest. Więc jeśli mnie nie ma, to czasu nie ma. Oto cała filozofia, pominięta, do słuchawek niewciśnięta, nie do wiary, niepojęta. Dobrze robi mi ta z tobą rozmowa, tyś królowa. Matko Święta, bez grzechu poczęta. Dziecię powiłaś grzeszne, świadome, że będzie wieszczem. Jeśli nie dziś, to jutro. Rano, albo po południu. Choć uczyłaś mnie, jak siebie zaniedbywać, to na niedzielnych kazaniach, w dziesięciu przykazaniach, naukę dla siebie brałam, i w podniosłość się przebierałam. Chwile to były czyste i wzniosłe, do dziś kiecek mam kilka, przebieram się w złego wilka. Gdy byłam mała, żadnego misia nie miałam, za to sporo książek ze śmietnika uratowałam. Do nich się przytulałam. PZŚ. Skrót ten pamiętam do dziś. Polski Związek Śmieciarski. Rumieniec wstydu mnie obleka, kiedy pomyślę, co spotyka niewinnego człowieka. Cóż, człowiek ze mnie był niezbyt jeszcze doskonały, bo mały. Dziś stary, nie do wiary. Wielkość swoją straciłam, kiedy ku starości się skłoniłam. Wracam, więc do siebie, do śmietników, siedzenia na pomniku, na trzepaku obdartym, podwórku rozdartym. Fikołków moc wielką, siłę w sobie niepojętą, karuzelę łańcuchową, z pasącą się na łące krową, żab łapanie i w szklanych słojach zamykanie, niczym się nie przejmowanie, życie początków błogie używanie, z jabłka na patyk mikrofon nakładanie i cudne własnym głosem śpiewanie. Dosyć już tego wszystkiego, na cóż to poniewieranie. Do domu czas powrócić, piosenkę sprzed lat zanucić. My czterej pancerni… i nasz bies. Do czorta z wszystkim. Przeprowadzę się na wieś. Zacznę hodować kury, bez urządzeń elektrycznych, do matczynych wymion bliższych. Ku naturze, ku chmurze. W zieloność drzew się zapatrzę, może coś w nich zobaczę. Coś bliższego, do mnie podobnego, mnie samą przypominającą, drogę ku górze wiodącą, do źródła prowadzącą. Nie z łącz płynącą. Nie w coraz głębszą otchłań obcości krępującą, zniewalającą.

A cóż, tobie tatku rzec mogę. Teraz pozwolić sobie mogę na swobodę. Wielka tajemnica, emocjonalna piwnica, w nierozumieniu udawanie, po cichutku, tato, szeptanie. Dwóch ojców miałam, choć żadnego nie chciałam. Ojciec, ojczym, każdy na dawcę zdatny, a do niczego nieprzydatny. Mam prawo oceniać, choć niczego nie mogę zmieniać. Nie w tym przypadku. Co zostało mi w spadku? Kawałek ziemi odebranej, dzieciństwo wulgaryzmem zachlapane, słowa głęboko w gardle chowane, nigdy niewypowiedziane, radość z twojego przyjazdu zabita, ja z tropu zbita, chcąca nazwać rzeczy po imieniu, zawsze w twoim cieniu, kropla w kroplę podobna, wypierająca się najusilniej jak mogłam. Brzemię to było ciężkie do dźwigania, zadanie trudne do sprostania. Czy sobie poradziłam? W innym świecie żyłam. Byłam, nie byłam. W dzień śniłam. Jakoś siebie chroniłam, jak umiałam, broniłam. Sama z siebie zadrwiłam, zadziwiłam. Czegóż nie robi się by nie zwariować, ze smokami można wojować. Wojowałam więc dzielnie, i samodzielnie. W samotności ogromniej jak kula ziemska, a do mundurka tarcza ucznia przypięta. Nazwę nadałam ci, więc ładną, zgrabną, kod tajności, po znajomości. Świerszczyk. Od nazwiska Cięszczyk. Nazwisko jak nazwisko. A potem, z nazwiska, przezwisko. Cięszczyk - Świerszczyk. Ojciec chrzestny, tatuś od siedmiu boleści. Ojcostwo, pozbawione treści. Nie z tej ziemi, opowieści. Z planety odległej, do ziemi równoległej. Z siebie wynurzeń, na jednej z poburzowej, unoszącej się popielatej chmurze. Proszę, usiądź teraz na tym krześle. Tak, wiem, wiem, nie chcesz. Dziecka też nie chciałeś, a z moją matką się zabawiałeś. Przyjemność bez konsekwencji tak cię kręci, nęci, pod skórą coś niebezpiecznie swędzi.

Ojcze, z tobą dzisiaj rozliczenie, na cóż zmienię. Pociągając koniuszek wełny, puchatą kulę uformuję, na drutach dziurki ściśnięte poluzuje. Widzę jak wiercisz się na krześle, wzrokiem uciekasz, patrzeć na mnie nie chcesz. Mężczyzno, kobiety tak mocno umiłowałeś, że za karę właścicielem córki się stałeś. Cóż mi po miłości nieokazanej, ślady lodów na sukience niedzielnej kwiatami usłanej. Nazwiska mi nie dałeś, w tajemnicy na życie skazałeś. Takie brzemię tylko dziecko udźwignąć potrafi, kobietę jak ogień strawi. Stoję przed tobą dziś w ogniu płomieni, i niechaj się to wszystko w proch przemieni. Ty, prochem już się stałeś. Dla siebie, bo dla mnie zostałeś.

Widzę małą dziewczynkę. Ma brzydką sukienkę. I oczy smutne. Czujne, i nieufne. Śmiać się powinna, nie stronić od dzieci. Lecz ona w kącie, oczami świeci. Świat inny dostrzega, taka to już jej zaleta. Rok ma dwanaście miesięcy, mój miał ich dwa. W tych dwóch, mieścił nas. Twoja nieobecność w pozostałych dziesięciu, to już przeszłość. Lecz jaka teraz jest moja teraźniejszość. Niedorzeczność. Dziesięć miesięcy bez ciebie. Czyżbyś był teraz w niebie? Jakie tam bajki opowiadasz, i któremu aniołowi na ucho się spowiadasz? Mi bajek oszczędziłeś, nie było czasu na opowieści ckliwe. Córka - nie córka. Nieustanne życia używanie. Dziesięć miesięcy w niepamięci, pozostałe dwa uświęcanie. Dwa szczęśliwe miesiące, mój ukochany książę. Król zza siedmiu gór, i postawiony wysoki, obronny mur.

Trudny z tobą monolog, brzmi jak prolog. Przebrzmiały utwór dramatyczny, wstęp do wydarzeń tragicznych. Kilka chwil magicznych. Dwa zdjęcia, bolesne cięcia.

Dziewczynka do ust palec przykłada. Cicho szepcze. Ktoś za plecami drepcze. Świerszczyk, świerszczyk, powiedz jakiś ładny wierszyk, prosi, i pomiętą, starą, pluszową zabawkę w ręku miętosi. Matka święta, ascetka. Ojciec, cudzołożnik. Uschniętych badyli ogrodnik. Bańka mydlana twardsza niżli ściana. A ja w tej bańce, jak na skakance. Raz, dwa, trzy…, co myślisz ty? Kto zawiązał mi usta, czyja to była głowa pusta? Genetyczna kapusta.

Wyskakuję z kapusty, z głowy pustej, na poszukiwanie tożsamości, własnej bytności, zwiększenia ostrości, porzuceń uległości. Mili Państwo, uległość jest zaraźliwa, więc w uległości drzemie siła. Jabłko nadgryzione, a w którą ty zdążasz stronę? Jabłko ugryzione, robak przyodział koronę. Pokłony mu składają, kieszenie napychają. Być albo nie być, to było pytanie. Otóż niechaj teraz takie stanie. Być, ale, po co? Jakie znaleźć i szukać w sobie pogodzenie na niezrozumienie. Siebie, świata, wszystkiego, co otacza. Dorastać mi przyszło w przekonaniu, iż bardzo się różnimy, a zło jest na niby. Rasa człowiecza, coraz rzadziej spotykana, jednym klikiem do pokonania. W mieszańca, wygnańca, poddańca. A ja, coraz bardziej swobodna, i mniej modna. Nie stoję w kolejkach do konfesjonału, idę sobie przed siebie pomału. Iphon pod młotek, na cześć starych ciotek, dewotek. Inflacja wzrosła, zmalała, znów dała ciała. Putin powraca do czasów Carycy Katarzyny, a my o Nike marzymy. Mało kto wie, że to nagroda literacka, bo w komercjalizm przerasta. Boginię zwycięstwa do butów sprowadzamy, do siebie się upodabniamy, inność jest jak pokrzywa, bylejakość nadpobudliwa. Do kurwy czy do nędzy. Bez różnicy, toż to takich czasów z nas nałożnicy. Jeden na drugiego patrzy, z nadzieją, że coś nowego zobaczy. Kup Nike, bądź cool, chińczyka wyzysk to nie twoja sprawa, dla ciebie liczy się przecież dobra zabawa. Modelina, plastelina, jakaś glina, nie widzisz, że to podstawiona świnia. Manifest żałosny, kubeł wody na łeb pusty. Ściągnij buty i wyjdź z budy. Przestań szczekać, zacznij mówić, zacznij szukać, dróg, własnych nóg, cienia na ścianie, tylko on jeden z tobą wstanie.

A cóż ja. Wyprowadzam się z naszej ziemi, ulecę w przestworza, za góry i morza. Patrzeć na to wszystko nie chcę. To nie Ebola, to zmora. Nie szukają szczepionki, mają nas za pionki. Szach, mat, i wielki, globalny krach. Nie czekaj na narodziny Jezuska, i nie miej nadziei, że uratuje cię mowa Tuska. Większej epidemii nie będzie, pustka w powietrzu się przędzie. Jest wszędzie. Wyścig szczurów, klocek z murów, mowa trawa, dobra zaprawa, i żelazna ściana.

Mieć czy być. Być czy mieć. Zostało już tylko chcieć. Klawisz enter, własna śmierć. Przed odejściem, dobry blog wznieś. Z odrętwienia coraz twardsza ziemia, dusza coraz bardziej niema. Co? Duszy nie ma, ciepło przecież bije z komputera. Ktoś prąd wyłączył, ktoś ze sobą skończył.

Na zakończenie, ciepłe pozdrowienie, kielich, nie goryczy, lecz płynu z winnicy wzniosę, a głosu przy tym nie podniosę. Z kroplą nadziei, że to coś zmieni. Nie świat, bo świat jest bez wad. Kto Ziemie zamieszkuje, niechaj coś zrozumie.

Wiele nie musi, ale kto go do niewielkiego wysiłku teraz zmusi? 

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
gotikamr · dnia 15.04.2015 21:15 · Czytań: 317 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 1
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Heisenberg dnia 15.04.2015 21:26
Te częstochowskie z początku nadają fajny klimat narracji, jednak dość szybko zaczynają nudzić, nużyć i w ogóle ciężko się czyta. Zmniejszyłbym więc natężenie rymów. Na pewno też warto podzielić pierwszy akapit na mniejsze (ma długość 4 stron znormalizowanych), żeby było trochę łatwiej przez niego przebrnąć. Język, słownictwo wydaje mi się w porządku, ale ta stylistyka do mnie nie trafia.
Rażących błędów się nie dopatrzyłem.

Treść zaciekawia, ale jest jakby trochę chaotycznie podawana, szczególnie w późniejszych akapitach.

PS. Najki są najlepsze ;)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:49
Najnowszy:wrodinam