Ludzkie spojrzenia wypalają na niej piętno, jak na znaczonym bydle. Sprawiają ból i jedynym sposobem, by go uniknąć, jest ucieczka. Izolacja. Wyłączenie zmysłów.
Oprawcy wciąż popychają i popychają, nieustannie do przodu. I jeszcze usiłują wmawiać, że coś ratują. Własne ideały? Sumienie? Na pewno nie ją.
Bo ona stoi już na scenie, w blasku reflektorów, a łysiejąca kanalia z uśmieszkiem wyższości przytwierdzonym do twarzy unosi topór wysoko nad głowę. I czeka, aż biedna dziewczynka przyzna rację, padnie na kolana. Ale to nigdy się nie zdarzy.
Ostrze opada więc i wchodzi w kark, niczym w masło.
***
Pieczątka uderza w kartkę papieru, obok ląduje koślawy podpis.
- "Klasyczny przypadek syndromu sztokholmskiego" - czyta na głos Tata. Przeciera spocone czoło chusteczką higieniczną. - Że niby co? Zeznania mojej córki nie będą brane pod uwagę, bo przypiął jej pan etykietkę wariatki?
Z ust lekarza nie schodzi pobłażliwy uśmieszek. Wygląda jak rodzic, tłumaczący dziecku najoczywistszą rzecz świata. I choć rozmawia z ojcem dziewczynki, nie przestaje gapić się na jej matkę, jakby próbował ją zahipnotyzować.
- Współczucie do porywacza nie czyni pańskiej córki wariatką - odzywa się znudzonym tonem. - To tylko maleńki problem, jakby trauma. Nie ma powodu, by się nią przejmować. A policja wysłuchała już zeznań i z pewnością włączy je do śledztwa. Najpierw wyłuska jednak prawdę, z prób manipulacji faktami...
- Że niby moja córka kłamie?!
Mama uspokaja Tatę, głaszcząc go po ramieniu. Uśmiech lekarza staje się coraz szerszy.
- Nie do końca celowo. - Doktorek zapisuje coś w notatniku, wyraźnie zadowolony z siebie. - A dzięki mojej diagnozie nikt nie oskarży jej o składanie fałszywych zeznań.
- Mogliby to zrobić? - pyta kobieta. - Przecież Ania jest jeszcze dzieckiem.
Ojciec zaciska pięści. Lekarz wzrusza ramionami.
- Dzieckiem, które kryje groźnego przestępcę - mówi.
***
Ludzie pokazują palcami, bo sprawia im to przyjemność. Ania słyszy czasem ich szepty. Wydaje im się, że nastolatka jest tylko ozdobą; niegroźną atrakcją, która doda szaremu życiu odrobinę emocji. Mogą gadać sobie do woli. Ona jest z innego świata, z "Uwagi" i "Wiadomości", więc nic do niej nigdy nie dotrze.
Cóż, niespodzianka. Dziewczynka słucha, rozumie i zapisuje w pamięci.
- Zdobywam pistolet. - Rozlega się dźwięk przeładowania, broń palna pojawia się znikąd w szczuplutkiej dłoni nastolatki. - Kogo powinnam zastrzelić? Ich czy siebie?
- A ile masz naboi? - pyta podświadomość.
- Zawsze będzie zbyt mało.
"Taką laleczkę to sam bym se chętnie porwał" - oblizuje się jakiś oblech.
"Dokładnie!" - szepcze drugi. "Gdzie tu niby pedofilia? Za rok i tak już legalna, a złapać jest za co i jak znam te gówniary z gimnazjum, to ta też pewnie miała już kutasa".
Takie myśli nie bulwersują Ani. Tylko śmieszą.
"Gdybym złapał takiego zboczeńca, zajebałbym na miejscu, bez litości".
Takich pojawia się znacznie więcej. W szkole, w autobusie, u lekarza. Wszyscy chcą jej niby pomóc, solidaryzują się w nienawiści, wpychają nóż do ręki.
Ich Ania zamordowałaby najchętniej.
***
- Nie ma mowy! - krzyczy Mama, wymachując rękoma i niemal wylewając kawę ze Starbucksa. - Lekarz by cię chyba udusił! Ja bym cię chyba udusiła!
- Mam czternaście lat - mówi Ania. - Potrafię podejmować decyzje.
- Kochanie, posłuchaj - wtrąca Tata. - Dla twojego własnego dobra...
- Bo ty akurat wiesz, co jest dla mnie dobre.
Ojciec znów zaciska pięści. Ale nie reaguje. Doktor powiedział, że trzeba być cierpliwym.
- Koniec rozmowy! - wrzeszczy matka, przyciągając spojrzenia czterech ton zblazowanej młodzieży, czatującej w ogródku kawiarni. - Nie pójdziesz go odwiedzić! W ogóle nie zbliżysz się do tego zboczeńca, choćbym miała zamknąć cię w piwnicy!
Dziewczynka ma łzy w oczach. Ze złości, nie ze smutku.
- Nie pozwoliliście mi zeznawać w jego obronie, nie pozwoliliście mi iść na sprawę, na nic mi, do cholery, nie pozwoliliście, więc pozwólcie mi chociaż go zobaczyć!
- Masz problem, skarbie - odzywa się cicho Tata. - Próbujemy ci tylko pomóc.
- Więc pozwólcie mi tam iść! Przecież nic złego się nie stanie, chcę tylko mu powiedzieć... - milknie nagle, bo przekroczyła granicę szczerości, za ktorą czai się już tylko seppuku, ostateczne uzewnętrznienie.
- Niby co?! - Matka nie wytrzymuje. - Dzięki ci, zboczony skurwysynu, że porwałeś mnie spod szkoły i zgwałciłeś?!
- On mnie nie zgwałcił!
- Badania mówią co innego.
- Nie zgwałcił mnie!
- Chcesz powiedzieć, że straciłaś dziewictwo w inny sposób?
I Ania znów milknie. Tym razem na długo, na parę tygodni. Bo powiedziała już wszystko, a rzeczywistość i tak nigdy nie była jej do niczego potrzebna.
Przechodnie udają, że nic nie słyszeli.
***
Szkoła. Dawniej świątynia dojrzewania, dziś tylko wielki, betonowy kloc. Ania zakopała jej nauki w ogródku. Zdążyły poważnie stracić na wartości.
- Jestem już dorosła - twierdzi dziewczynka. - A właściwie więcej, stoję jedną nogą w grobie. Zestarzałam się w jego samochodzie, w jego mieszkaniu, a potem w sądzie i na komisariacie. Nie potrzebuję cholernej matury, by to wiedzieć.
Jej dawne koleżanki wciąż są dziećmi. I nigdy nie wejdą na wyższy poziom, nigdy nie odczują prawdziwego strachu, ani nie zaczną naprawdę żyć.
- Skończycie w uczelni, za biurkiem, w wiecznej szkole.
Ania nauczyła się już wystarczająco.
Tworzy gigantyczną bańkę, żeby odciąć się od rówieśników. Przestała ich nagle rozumieć. Ich słowa odbijają się, jak pociski od tarczy. I tak są puste w środku, pozbawione zarówno sensu, jak i celu.
Dzieciaki żyją w innym świecie. Nieporównywalnie prostszym.
***
Żmija uśmiecha się, wysuwając rozdwojony język. Siedzi na kanapie, wcina ciasteczka i popija herbatkę, zatruwając ją jadem. A Mama mówi i mówi, szczebiocze wesoło, o smutku, ale też o wielkiej miłości. Każde jej słowo ląduję w pamięci dyktafonu.
Wchodzi Ania. Rzuca plecak pod ścianę.
- Kochanie! - piszczy rodzicielka. - Pan chciałby z tobą chwilkę pogadać!
- Sprzedawaj siebie, a nie dziecko - radzi sumienie.
- Ojej, przecież zaprosili was jeszcze do talk-show! - krzyczy portfel.
Lecz dziewczynka ignoruje. Wciąż milczy, a dziennikarzom pokazuje środkowy palec.
Tego wieczoru pewna osobowość telewizyjna zapija się niemal na śmierć. Wspaniały temat przepadł. Nie będzie odcinka o Ani. Znów trzeba będzie gadać z wieśniaczkami, które zdradziły faceta za remizą.
***
A dziewczynka nadal nie odezwała się choćby słowem. Siedzi na kanapie. Ogląda telewizję. Dryfuje po rzeczywistości, do której inni nie mają wstępu.
Podchodzi Tata, wysłany przez matkę. Próbuje zagadać.
Nic z tego. Kładzie jej dłoń na ramieniu.
- Zostaw mnie - słyszy.
- Aniu, skarbie... - zaczyna. Przysuwa się nieco bliżej, dosłownie o parę centymetrów.
I wtedy dziewczynka wybucha. Zrzuca jego rękę, krzyczy, każe się nie dotykać, każe się wynosić. Grozi, że jeśli jeszcze raz ją tknie, choćby palcem, podetnie sobie żyły.
Ojciec nie wydaje się zdziwiony, ani przerażony. Wbija wzrok w podłogę.
- A kiedyś byliście tak blisko - komentuje później Mama.
***
Dziewczynka nic nie je. Nie pije. Nie mówi.
- To jakiś strajk? - pyta ojciec.
Ania nie odpowiada. Matka jest wściekła. Nie lubi przegrywać.
Następnego dnia oboje są przerażeni.
Jeszcze następnego Tata wchodzi do pokoju nastolatki i siada w rogu łóżka. Ania jest już daleko, ledwie kontaktuje. Sprawdza tylko, czy ten straszny mężczyzna nie zdecydował się jej dotknąć. Gdy odkrywa, że nie, zamyka oczy.
- Chcesz go zobaczyć - mówi ojciec.
Dziewczynka nie musi odpowiadać. Tata przeciera czoło chusteczką.
- Czy coś się wtedy zmieni? - pyta. - Przejdzie ci?
- Ależ ty jesteś głupi - odzywa się cicho Ania.
Siedzą tak jeszcze długo, w milczeniu, w ciemności, dusząc się ciszą.
W końcu słychać skrzypienie łóżka. Ojciec wstaje.
- Porozmawiam z twoją mamą - obiecuje. - Może uda się ją przekonać.
Tej nocy rodzice bardzo długo się kłócą. Ania nie poznaje jednak rezultatu tych zmagań. Zasypia dość szybko, przytulona do poduszki, pośród krzyków i wzajemnych pretensji.
***
Stary, rozklekotany pociąg zatrzymuje się wreszcie na brudnej i zaniedbanej stacji, w jakimś nieznanym przeciętnemu mieszczuchowi zadupiu. Dziewczynka wysiada z niego niepewnie i przygląda się zgromadzonym tu ludziom. Szuka Królowej.
Nie znajduje. Kobieta sama do niej podchodzi.
- Jesteś pewna, że tego chcesz? - pyta aksamitnym głosem.
Ania kiwa tylko głową. Wspólnie wsiadają do karocy.
***
- Masz legitymację szkolną lub jakiś inny dokument?
Nastolatka podaje facetowi tekturkę. Ten czyta, sprawdza coś, uśmiecha się przyjaźnie.
Jest już tak blisko. Tak cholernie blisko.
Aż w końcu wyczytują ich nazwiska. Potem przestają istnieć. Wypełnili swoje zadanie.
Drzwi otwierają się powoli, budując napięcie, przyprawiając Anię o szybsze bicie serca, a może nawet groźbę zawału. Dziewczynka ściska mocno dłoń Królowej.
Wreszcie wchodzą. Widzą go, a on wydaje się szczęśliwy.
Jest znacznie chudszy, nieco zniszczony, ale tak wspaniale rzeczywisty.
- Cześć - mówi nastolatka, bo nie wie, co powiedzieć.
- Cześć, Aniu - odpowiada więzień. - Jak leci?
- Strasznie tęskniłam.
- Ja tak samo. Cały czas o tobie myślę, wiesz? Narysowałem nawet twój portret. Wyślę ci, jeśli podasz mi adres. Ogólnie dużo rysuję i uczę się, no bo ty jesteś mądra, a chcę, żebyś miała z kim rozmawiać jak wyjdę. Jestem grzeczny, więc dają mi książki, krzyżówki... Cały czas coś robię. Ale i tak mi smutno, bo wiem, że ty musisz być smutna.
Dziewczynka kiwa ponuro głową.
- Nawet bardzo. Chciałabym już z tobą mieszkać, bo... Bo, cholera, przecież jesteśmy tacy sami. Czy można zrobić coś, żeby tamte trzy tygodnie wróciły? Już na zawsze?
Z poczatku oboje myślą, że nie. Ale wtedy przed jego oczami pojawia się długopis, który dostał wraz z krzyżówką. Spogląda więc znacząco na Królową, a ta znika taktownie, rozwiewając się w powietrzu. Gdy są już sami, więzień patrzy Ani prosto w oczy i mówi:
- Jest pewien sposób.
A potem zdradza jej, na czym miałby polegać.
3.05.2015
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
Fabuła - moim zdaniem główny jej plus to to, że jest w paru miejscach pokręcona (jak to zwykle u Ciebie) i ukazana też fragmentarycznie, bo myślę, że w takich nieszczególnie oryginalnych, a co gorsza popularnych ostatnio tematach trudno uniknąć sztampowości i pójść niewydeptaną ścieżką. (Wiem, sam piszę często na oklepane tematy, może to czepialstwo dla samego czepialstwa).
Styl - słabo. Znaczy się, nie słabo, całkiem okej, sprawnie napisane, czytało się lekko, więc niby w porządku. Ale brakuje mi jakiejś ekwilibrystyki językowej, zabawy słowem, śmieszno-nieśmiesznych metafor, czegoś "Twojego", do czego przyzwyczaiłeś mnie w "Gdybym miała" czy chociażby "bełkotach" (bez pejoratywnego wydźwięku; po prostu tak chyba nazwałeś kiedyś pewną grupę swoich tekstów, jeśli się pomyliłem, to sorki
). Może i odrobina czegoś takiego by się tu znalazła, ale ogólnie styl nie zachwyca. Powiedzmy, że jest dobry. Oczekuję czegoś więcej 
Wśród paru wyjątków znajdzie się np. ten fragment:
który udał Ci się bardzo, bardzo, bardzo.
Podsumowując, tekst uważam za udany. Sam pomysł - robiący wrażenie, ale ukazany ze sporą ilością niedociągnięć, może dopiero dojrzewający do przelania na papier. To już strasznie subiektywne odczucia, ale właśnie takie przemyślenia przyszły mi do głowy podczas czytania.
Myślę, że masz rację, choć może to nie sam pomysł musi dojrzeć, tylko ja, żeby móc się z nim mierzyć. Bo na razie nie czułem się zbyt swobodnie, bardzo uważałem, by niczego nie zepsuć i pewnie stąd ten spokojny, raczej typowy styl. Co drugi akapit poprawiałem gdzieś tak z milion razy
Ten tekst jest jakimś tam krokiem, ale wciąż muszę nauczyć się pisać o czymś innym, niż ja sam
No i być może słabym pomysłem było porzucenie pierwszoosobowej narracji, w której czuję się nieporównywalnie lepiej, ale bałem się, że gdy jej użyję, zniszczę pewną tajemnicę w psychice Ani. I wyszło raczej sucho.
Tak czy siak, masz absolutną rację, a mnie wciąż jeszcze czeka duuużo pracy
Spoko, żaden błąd, bełkoty to część moich tekstów, których zdecydowanie nie da się nazwać inaczej
Ponownie dziękuję i serdecznie pozdrawiam
Happy endu być nie może, bo suma wszystkich błędów przekroczyła masę krytyczną, więc Twój tekst jest po prostu zapisem początku smutnego końca.
Temat bolesny, a przez to trudny jak cholera, ale literatura i od tego jest.
Nie lubię, co prawda sytuacji beznadziejnych, lecz życie, niestety, jest ich pełne.
Trudno, kto utracił instynkt przetrwania musi zginąć.
Opowiadanie całkiem dobrze napisane. Może nawet domaga się dalszego ciągu, choć może pozostać i tak jak jest.
Pozdrawiam.
Mirek
Mam ogromną słabość do opowieści o ludziach i sytuacjach z góry przegranych.
Pięknie podsumowałeś to, co chciałem przekazać.
I również pozdrawiam
Ciemność widzę, jak mawiał klasyk. Tak i ja mam teraz. Znaczy dobrze
Mocna, przytłaczająca atmosfera. Bardzo gęsta. Najlepiej "wyszły" relacje pomiędzy wszystkimi bohaterami opowiadania. Nie wiem, dlaczego, ale mi najbardziej przypadł sposób ukazania relacji córki z rodzicami. No bo kat i ofiara to dość oczywiste, chociaż u ciebie, jak widać, brak oczywistości. I to też jest dobre.
Co też usiało zdarzyć się między ową dziewczynką, a owym porywaczem, zwyrodnialcem, przestępcą czy cholera wie, kim jeszcze. Syndrom sztokholmski czy nie jedno pozostaje pewne; w życiu nie ma nic oczywistego i prostego. Najbardziej podejrzane są zawsze rzeczy proste.
Mądrze, świadomie i rozsądnie.
Pozdrawiam
Quen
pozdrawiam
Bardzo pięknie dziękuję
Dokładnie. Nic w życiu nie jest proste, nic nie jest oczywiste, a łatka przypięta przez psychologa nie sprawia, że zaczynamy nagle rozumieć drugiego człowieka.
Pozdrawiam serdecznie
@jackass1408
Wielkie dzięki i również pozdrawiam
Styl ciekawy, migawkowy. Dialogi w miarę sprawnie napisane.
Czytając liczyłem na to, że ta historia mnie zaskoczy, że ma drugiego dno. Czas spędzony przy Twoim opowiadaniu uważam za stracony.
Chętnie dam Panu Autorowi jeszcze jedną szansę. Wskaż mi proszę jedno ze swoich opowiadań. To, które uważasz za najlepsze.
Pozdrawiam
Och, to "autorze" źle mi się kojarzy. Wolałbym Bernierdh, Bernie, wszystko jedno, byleby nie "autorze", bo to brzmi strasznie oficjalnie i z marszu tworzy między nami dystans w rozmowie.
Oczywiście do niczego nie zmuszam, tak tylko sugeruję
Nie lubię oceniania na podstawie wieku. Jeśli napisałem naiwne opowiadanie, to napisałem, żadna różnica, czy mam lat 19, czy 49. Trochę nie podoba mi się też to patrzenie na mnie z góry, jako niedojrzałego, ponieważ mam dużo mniej lat od ciebie. Dojrzałość nie musi być kwestią wieku. Nie wiem, po co w ogóle poruszać ten temat.
"Poruszanie się po głowie kobiety jest praktycznie awykonalne dla mężczyzny" - uważam, że się mylisz, ale zaraz powiesz pewnie, że to przez mój wiek
Złośliwie mógłbym zapytać, czemu uważasz moją wizję za naiwną, skoro sam przyznajesz (bo jesteś przecież mężczyzną) że nie rozumiesz damskiej psychiki
"Poruszanie się po głowie skrzywdzonej kobiety tym bardziej" - to już zależy od osoby i wiek nie ma tu nic do rzeczy.
A tak wgl, moja bohaterka ma tylko czternaście lat, więc nie przesadzałbym z tą kobietą. Ta dopiero się w niej rodzi.
Zgadzam się, że nie ma tu psychologii. Moje zdanie na temat przydatności psychologów wyłożyłem w drugiej części tekstu. Chyba, że mówisz o braku psychologicznej wiarygodności postaci, wtedy przyjmuję to oskarżenie na klatę i obiecuję starać się bardziej
Nie interesuje mnie naukowa klasyfikacja, syndrom sztokholmski jest tylko punktem zaczepienia. Dla mnie ważne jest jedynie to, co mogłoby wydarzyć się w głowie tej dziewczyny. Skoro uważasz, że rozegrałem to według stereotypów, wewnątrz się nie zgodzę, ale przyjmę do wiadomości i spróbuję wyciągnąć wnioski z tego oskarżenia, bo do tego służy przecież krytyka.
Tak czy siak, przykro mi. Może po prostu nie dojrzałeś drugiego dna? Albo i go nie ma.
Zresztą w obu przypadkach wina leży po mojej stronie. Wybacz.
Dzięki za pochwałę stylu
Strasznie się rozpisałem. Za moje najlepsze opowiadanie uważam chyba "Gdybym miała rewolwer, nie potrzebowałabym smoka". Zapraszam i czekam niecierpliwie na opinię
A tak poza tym, to pozdrawiam.
@introwerka
Bardzo pięknie dziękuję
Odrzucanie świata rzeczywistego wskutek cierpienia to temat niezwykle mi bliski, toteż wałkuję go czasem na różne sposoby. Wielcem rad, że ci się spodobało.
Również pozdrawiam
Moje uwagi nigdy nie są złośliwe, ale na pewno bardzo subiektywne. Napisałem komentarz po to, aby przedstawić Ci mój punkt widzenia.
PS. Wyznaję zasadę, że w momencie publikacji autor może już tylko przyjmować pochwały i krytyki, bez prawa do wyjaśniania , co też miał na myśli
W porządku, siedzę więc cicho i kiwam grzecznie głową
Co do stylu - lubię oszczędność, więc doskonale się odnalazłam, tylko potknęłam się na tym:
Wiem, że chodzi o ten moment, gdy drzwi automatycznie, bardzo powoli przesuwają się w prowadnicy, a jak kiepsko utrzymane, to jeszcze zgrzytają. Istotnie, dla osoby oczekującej na wejście może to być moment wzmagający napięcie, ale " drzwi które budują" jakoś mi nie pasują, podobnie jak ryzyko zawału serca u dziecka, szybciej chyba zwykłe omdlenie.
Pozdrawiam serdecznie
Bardzo pięknie dziękuję
Nie wiem, czy moje teksty są eleganckie, ale to niezwykle miły komplement
Również serdecznie pozdrawiam
PS: Z tymi drzwiami to pewnie masz rację.
Pozdrawiam
Pięknie dziękuję
Zapewne masz rację, nie jestem psychologiem, nie przeprowadziłem nawet porządnego researchu
Syndrom sztokholmski jest dla mnie tylko punktem wyjścia i cieszę się, że spodobało ci się to, do czego doszedłem.Pozdrawiam serdecznie
Hmm. Stosunkowo niedawno, widzę... A jednak wydaje się jakiś inny, inny niż pozostałe. Tak jakbyś hamowała swoje słowa, jakbyś bała się dopisać zdanie, bo nie wiadomo czy będzie tu pasować.
Trochę Ciebie ( oczywiście co ja tam mogę wiedzieć ) tutaj mniej.
Delikatnie, jak na ciebie
Paradoksalnie czytało mi się świetnie. Pomysł ( a to cenię w opowiadaniach najbardziej ) świetny, nowy. Mimo, iż oczywiście próbowałem przewidzieć co tam się zaraz stanie, to tak do końca się nioe dało - a to ogromny plus!
Bardzo mi się podobało to zdanie:
"- Jestem już dorosła - twierdzi dziewczynka."
Tak wiem, proste, ale... akurat w tym opowiadaniu, moim zdaniem mówi wszystko.
Dorosła dziewczynka.
Kolejny raz Cię chwalę. Normalnie muszę przerwać czytanie Ciebie, bo przecież nie mogę wyrzucać z siebie takich ilości cukru
Podaj jakiś słaby tekst - nakrzyczę, powytykam paluchem i jakoś może wróce do swojej zrzędliwości...
Dobra robota pingwinie-czekający-na-windę!
Myślę, że masz rację. Trochę bałem się tego opowiadania, tematu po który sięgnąłem. Podchodziłem jak do jajka i to chyba widać, niezbyt podołałem wadze tematu
Cieszę się, że mimo wszystko się podobało.
Dziękuję przepięknie
Trudno samemu wskazać własne słabe teksty. Na pewno te wcześniejsze, zwłaszcza dłuższe. Może też np "Interpretacje wyszły oknem", to bardzo dziwna rzecz. A ostatnio skomentowałeś moje "Mieszkam w Polsce!" i z tego co pamiętam, chyba niezbyt ci się podobało
Ponownie dzięki!
Ciężko czasami za pomocą literek przenieść emocję...Fajnie piszesz, fajne tematy bierzesz na wrsztat i całkeim zgrabnie wychodzi ci ich obróbka
A "Mieszkam w Polsce" to nie tak że się nie podobało, to bardziej osobisty odbiór tekstu, bo po prostu ja sam nie lubie narzekania
Ale tekst nie był sam w sobie zły.
Oczywiście, że się uczymy, każdy kolejny tekst, ma coś w sobie czego nie miał poprzedni, no zazwyczaj
Generalnie ten nie wyszedł źle, ciężki był, i czytało się go dobrze. Moje sugestie są tylko po to abyś, może, coś z tego zabrał do siebie. No przynajmniej ja lubię, jak mi ktoś pisze to co myśli, a nie to co wypadałoby napisać
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- Sen o stołku
- Kuzynka
- Co to za mundury?
- Marionetki (fragment)
- Saudade - fragment
- Prostytucja w PRL cz. 5
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.2
- Problemy byłego więźnia cz. 4
- Bajka o królu Srulu
- Żydek
- Dykciarze i inni, cz.3/3
- Dykciarze i inni, cz.2/3
- Dykciarze i inni, cz.1/3
- Nieporadnik przed wypłynięciem na szerokie wody pisarstwa
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.1
- FILIPEK CONTRA FILIP. HISTORIA MAŁO ROMANTYCZNA
- COME BACK
- Tęsknota za łzami
- Przedwieczorny seans
- Benek
- Urodziny
- Korzenie
- Młynarz i król
- Odrażający drab
- Jarek wpada w kłopoty, cz. 3
- Mężczyzna z uschniętą różą
- Egzaminator 07
- Domorosły detektyw.
- Wszyscy jesteśmy różami
- Winowanie
- Egzaminator 06
- Sto donośnych słów
- Golda. Rozdział 2 Siedem razy TAK
- Żywoty świętych 2
- O wieczności
- O ludziach
- O nienawiści
- Golda. Rozdział 1. Mgła nad Miastem.
- Umierają nawet cmentarze
- Zamknięty krąg
- Prezent dla Mikołaja
- Egzaminator 05
- Stanik testowy
- Współlokatorzy
- Witch, ty głupia Babo!
- Serynetka
- wizja z national mall
- Bluebird II
- wehikuł czasu (dane wejściowe plus teoria chaosu)
- świątynia
- Rzecz o pisarstwie *
- Nie da rady
- Niedomoga
- Wyrapidlo
- Myśli niezespolone
- Plaśnięcia
- Solarpunk
- Dnoryt
- Fosfeny
- Co słonko widziało *
- Dowody nieobecności
- o zmarłych albo dobrze
- Na wiosenne życia tchnienie
- Ostatni wieczór
- plamy słońca i cienia
- jesteś. jestem
- Poezjo, ty moja..
- jakie to proste
- Zapalniczka
- Taszczyciele wymiarów
- Dziękuję
- ciało podatne na dotyk
- pęknięte lustro
- Dawniej znane, zapomniane
- Zabawa
- Marzenie o niebie w gębie
- nic o pokoju
- Serce jak z lawy
- nogami w chmury
- Z optymizmem na garb lat
- Niesamowite
- rozkwitanie
- Niedoskonałe
- kartki z kalendarza
- Niekontrolowane
- Do wytrącenia z oczu
- upadek Ikara
- O przedświątecznym myciu okien
- Żółtoróżowe
- Erotyk o nienasyconym
-
Promocja -
Społeczność -
Konkursy -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
- Gabriel G.
- 22/04/2024 20:04
- Stasiowi się akurat nie udało. Wielu takim Stasiom się… »
- Gabriel G.
- 22/04/2024 19:44
- Pierwsza część tekstu, to wyjaśnienie akcji z Jarkiem i… »
- Gabriel G.
- 22/04/2024 19:28
- Chciałem w tekście ukazać koszmar uczucia czerpania, choćby… »
- Leszek Sobeczko
- 02/04/2024 18:12
- Komu po drodze -Zapraszam [link]
- Zbigniew Szczypek
- 01/04/2024 10:37
- Z okazji Św. Wielkiej Nocy - Dużo zdrówka, wszelkiej pomyślności dla wszystkich na PP, a dzisiaj mokrego poniedziałku - jak najbardziej, także na zdrowie ;-}
- Darcon
- 30/03/2024 22:22
- Życzę spokojnych i zdrowych Świąt Wielkiej Nocy. Wszystkiego co dla Was najlepsze.
- mike17
- 30/03/2024 15:48
- Ode mnie dla Was wszystko, co najlepsze w nadchodzącą Wielkanoc - oby była spędzona w ciepłej, rodzinnej atmosferze
- Yaro
- 30/03/2024 11:12
- Wesołych Świąt życzę wszystkim portalowiczom i szanownej redakcji.
- Marek Adam Grabowski
- 30/03/2024 10:46
- Składam wam wszystkim serdeczne życzenia świąteczne
- Kazjuno
- 28/03/2024 08:33
- Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
- mike17
- 26/03/2024 22:20
- Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
- Kazjuno
- 26/03/2024 12:12
- Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Najnowszy:Usunięty
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt