Osty 
  
Zawsze kiedy obieram ziemniaki, do kuchni wchodzi Ola, 
śmieje się, że niepotrzebnie obciążam kręgosłup.  
Bierze nóż i siada obok.  Jak zwykle dziwi się obierkom 
w pełnym wiadrze.  Odbijają się przezroczyste oczy. 
  
Jest  we wschodnich landach.  Bolszoj dwor. Nie pamięta 
jakie to było  nazwisko.  Bauer - podpowiadam.   Dobrze 
niech będzie Bauer. Lubił kartoszki, oj kak win ljubił kuszat. 
Tam nauczyła się nie wchodzić między osty i odpływać. 
  
Śmieje się,  że niepotrzebnie naobierałyśmy aż tyle 
kartofli. Wystarczy dla całej armii. Puste wiadro 
wynoszę do piwnicy. Tam nie znajdzie, boi się ciemności. 
W przezroczystych oczach widzę głód. Odbija się w ostrzu noża.