Tego dnia rzęsiście padało, więc Robert siedział przy biurku w zaciszu swojego pokoju i oddawał się przyjemności picia kawy. Robił to wręcz rytualnie. Chwytał kubek oburącz, potem unosił go na wysokość twarzy i przykładał do pokrytego podłużnymi bruzdami czoła. Ciepło naczynia w kilka sekund wyzwalało go od przenikliwego bólu zatok, który towarzyszył mu zawsze o tej porze roku. Później odstawiał kubek na biurko, pochylał się nad nim i z zamkniętymi oczami starał się wchłonąć cały bukiet tego ciemnego płynu. Zanim wypił pierwszy łyk, musiał dokładnie wsłuchać się w dźwięki otaczającej go rzeczywistości, by uchwycić z tej chwili wszystko to, co boskie.

*

Od czasu jej śmierci, jesień wywoływała w nim projekcje bolesnych wspomnień. Przypominał sobie zawsze dzień, w którym postanowili wyjechać nad jezioro, tak, jak robili to jeszcze w czasach przedmałżeńskich. Ojciec Izabeli nigdy go nie tolerował, przez co musieli spotykać się w tajemnicy, by gasić nieustanne pragnienie własnej bliskości. Izabela mówiła ojcu, że odwiedza ciotkę i znikała z domu w dni wolne od szkoły. Ojciec nigdy nie dowiedział się, gdzie rzeczywiście jeździła córka. Jej matka nie żyła już od wielu lat, więc ojcu było na rękę, że Belcia - tak ją nazywał, ma kobiecy przykład w postaci jego siostry, Joanny. Ona kryła ją i Roberta, była wręcz zauroczona ich miłością. Jeśli można kochać nie tylko osobę, lecz samo uczucie, to ona właśnie kochała w ten sposób, kochała ich miłość.

Wskakiwali do pociągu i jechali kilkadziesiąt kilometrów za miasto. Wysiadali na starej, zniszczonej stacji po środku niczego i wędrowali przez dwie godziny wąską, polną drogą. Robert znał to miejsce z dzieciństwa. Kiedyś zabierał go tu ojciec, by uczyć go wędkować, a teraz on przyprowadzał tu Izabelę, by ta uczyła go siebie. Przetrwali tak ponad rok. Później ojciec Izabeli zmarł na zawał serca i już nic nie stało na drodze, by byli razem. Po ukończeniu szkoły znaleźli pracę, wzięli ślub i zamieszkali razem z Joanną, która pomagała im wychować dwójkę ich synów: Jakuba i Krzysztofa. Praca i dzieci sprawiły, że nie mieli już okazji jeździć nad jezioro i powoli zapominali o tych czasach. Kiedy Robert zaproponował ponowną wyprawę w to miejsce, ich synowie byli już dorośli, a oni mieli ponad pięćdziesiąt lat życiowych doświadczeń.

Postanowili wyruszyć czternastego października. Trzynastego zabił ją jakiś męt. Chciał ukraść jej torebkę, gdy wracała z pracy, ale ona nie chciała jej oddać i szarpała się. Pchnął ją nożem, zabrał co chciał i uciekł. Zabrał torebkę, zabrał synom matkę i zabrał mu żonę, jego Izabelę. Dzisiaj mijała dwunasta rocznica jej śmierci.

**

Dopił kawę do końca i spojrzał przez prawe ramie na podłogę. Leżał tam z nożem w piersi, a krew płynęła po parkiecie prosto pod biurko, gdzie siedział Robert. Tydzień temu wyszedł z więzienia. Przez te dwanaście lat jedyną myślą, która była silniejsza od chęci zabicia się, była chęć zabicia tego skurwysyna. Teraz, gdy pod nogami miał jego krew, próbował poczuć zapach zemsty. Schylił się i zamoczył palce w jeszcze ciepłej cieczy. Uniósł dłoń i z całej siły starał się uchwycić woń czerwieni, która po niej spływała, jednak w głowie miał tylko aromat wypitej chwile wcześniej kawy.

Po raz pierwszy od jej śmierci czuł spokój. Obserwował deszcz za oknem i wsłuchiwał się w jego kojący dźwięk. Zabił go. Doczekał tej chwili.

Założył starą, skórzaną kurtkę, którą wtedy nosił. Spakował do plecaka kilka potrzebnych rzeczy i poszedł na pociąg. Przez ponad ponad trzy godziny dreptał w miękkiej ziemi polnej drogi. Był cały przemoczony, ale w końcu dotarł na miejsce. Odnalazł je. Odnalazł drzewo, pod którym zawsze leżeli i kochali się bez opamiętania. Z plecaka wyciągnął małe, składane krzesełko wędkarskie, które niegdyś należało do jego ojca. W głowie miał tylko jej obraz. Obraz tego, jak wyglądała, gdy mieli po kilkanaście lat i potajemnie spotykali się w tym miejscu. Wyciągnął z kieszeni jej zdjęcie, by po raz ostatni na nie spojrzeć.

- Wracam do ciebie. Wracam do ciebie kochana.

Odnalazła go tydzień później kilkunastoletnia para, która od jakiegoś czasu spotykała się potajemnie w tym miejscu. Wisiał spokojnie, na jego twarzy zastygł uśmiech, a w lekko zaciśniętej dłoni nadal znajdowało się zdjęcie Izabeli.