Wróciłaś, amso, cudownie. W dodatku w pięknym stylu, bo z wierszem, który zaciekawia. Mnie szczególnie ze względu na adresata. Domyślam się w nim brata, siostry, może „byłego”, który opiekuje się ważną dla nadawcy „wiekową damą”. Ona zdaje się być głównym powodem powrotów, choć może to tylko pretekst, bo ważniejsze jest jednak TY liryczne, dla którego osoba mówiąca w wierszu chce mieć znaczenie. Może moja interpretacja jest „obok” Twojego zamysłu, tak być może, bo możliwe jest i inne odczytanie, ale ta jest mi najbliższa.

Piszesz prostym językiem – brak tu poza porównaniem do tytułowej gęgawy środków poetyckich, ale efekt jest piękny, bo nadzwyczaj naturalny. Bardzo mi się Twój wiersz podoba.

Fajny pomysł. Podoba mi się bardzo początek wiersza, choć słowa 'czasoumilacz' bym się pozbyła. Jakoś tak nie pasuje do poezji i do wspomnianej 'gęgawy'. Może:

'jestem tylko przelotnym ptakiem'
'jestem tylko przelotna'

Myślę też, że powinien zakończyć się na przedostatnim wersie. Dzięki temu bardziej pobudzi do refleksji.
Cieszę się, że znowu uderzasz w struny poezji Do następnego..

Zanim zabrałam się za interpretację wiersza, poszperałam w internecie, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o tytułowej gęgawie. Gęgawy tworzą pary na całe życie. Po lęgach odbywają pierzenie i wówczas wymieniają jednocześnie wszystkie lotki, tracąc zdolność do lotu .Więź rodzinna utrzymywana jest aż do wędrówki. I wiem, a przynajmniej tak mi się wydaje, że chodzi tu o chłodne relacje rodzinne (zadawnione waśnie (?), które nie pozwalają zbliżyć się na nowo bliskim kiedyś sobie osobom). Podmiot liryczny obawia się (może słusznie?), że po odejściu starszej pani, więzy całkiem się rozluźnią. - moim zdaniem - tak. Ale mogę się mylić.

Piękny wiersz, amso.
Pozdrawiam.

Żeby tak perfekcyjnie rozkminić ten wiersz warto byłoby znać nieco więcej szczegółów, a tak jest bardzo szerokie pole do czytania: jakaś niespełniona miłość, może tragicznie przerwana, może "oddzielona" kilometrami "od-do", czort wie, jednak co by nie było ja osobiście czuję pewne wypalanie się tego, co niegdyś było: już ten żar tak nie płonie, czy płonie w ogóle?

Sztuka to napisać kawałek tak prostym językiem i nie popaść w banał, w dopowiedzenie.
Tu jest tajemnica.
I to podana wykwitnie.
Aż świdrująca jaźń, co też się naprawdę kryje pod wersami.

Jednak przebija smutek, przemijanie, gaśnięcie...
To właśnie wyczuwam.
Żadnych szans na powtórkę.
Nic nie trwa wiecznie, czyż nie?

Miło Cię znów czytać i widzieć
Przy okazji zapraszam Cię do moich nowych kawałków, mało ich, bo i ostatnio chyba poczytność prozy bardzo spadła, unfortunately...
Idą wakacje?

Smutne. Najpierw chcemy a nie możemy a jak już możemy to...
może zakazane smakuje bardziej.
czasoumilacz może trochę wytrąca ale jest dosłowny i pełny w przekazie.
Szczególnie przestrzeń w trzech pierwszych wersach.

Nie wiem dlaczego skojarzyło mi się to z piosenką:
''...A na moim dachu gniazdo znów ożyło
Do domu bociany wróciły
A ja śniłam znów że jak one tu
wrócisz miły...''


Trafiłam tu drogą - bardzo krętą.

Pozdrawiam