Przywołuje mnie Bóg po imieniu – na ulicy, na tygodniu. Bez trąb i aniołów.

- No proszę, co za niespodzianka! Bóg do mnie? – pytam. 

Kłoni się tylko, z lekkim uśmiechem. Z metra cięty, z grzywką na żel, w spłowiałej marynarce na duże guziki.

- To skoro już… taki zaszczyt…  to może… – kontynuuję, bo gęba niewyparzona od lat – to może Bóg odpowie na kilka pytań?

On jakby zdziwiony.  Krzaczaste brwi lekko uniesione, z zaciekawieniem spogląda na mnie. Zaczynam więc dębieć i ja.

I wyjmuje Bóg z kieszeni sporo piłek do żonglerki, i wyrzuca je w górę uparcie.

Część łapie w locie, inne depcze w bezmyślnych podskokach albo chowa z powrotem do kieszeni przyklejając do nich gumę do żucia.

No… – mówię do siebie – co za klaun! I w tym całym cyrku jestem i JA?!